lievelingskleur

De huidige bloghop van Elisabeth gaat over favoriete dingen. En laatst was 'lievelingskleur' aan de beurt. Ik doe niet mee aan de bloghop, maar over kleuren heb ik wel wat te zeggen.

Eigenlijk heb ik geen lievelingskleur, want dat verandert nog weleens. Lang was donkerrood mijn favoriet. Maar als ik nu zou moeten kiezen, zou het groen zijn, de kleur van de natuur. Ik hou van alle kleuren, behalve blauw. Vooral kobaltblauw, brr. Als kind was mijn lievelingskleur rood. Maar mijn moeder wou mij als vurige Ram niet aanmoedigen met rode kleren, dus ik droeg veel blauw. Donkerblauw. Saaie geruite plooirokjes. Genoeg blauw voor de rest van mijn leven. 

Op mijn tienerkamer had ik veel rood en groen. Rode sprei op mijn bed, groengeverfde vezelkistjes aan de muur.

In mijn interieur ben ik steeds meer kleur gaan weglaten. Ik wil wit. Licht. Wit en blank hout gecombineerd: prachtig. Witte muren en lichte vloeren. Liefst effen gordijnen. De witte basis is neutraal, zodat ik kleuraccenten kan toevoegen al naar gelang mijn voorkeur van dat moment. Met kleding idem dito, alleen is mijn basis daar steeds meer zwart geworden. 

Soms zijn het combinaties die ik mooi vind. Een tijdlang had ik groene en paarse kussentjes op de bank. 

Maar toen ik laatst in mijn keukenkastje keek, waar serviesgoed voor dagelijks gebruik staat, zag ik dat ik nu in een groen oranje periode ben beland. Dat komt door die bloemenmokken achterin, van de Wereldwinkel. En daar heb ik de rest op aangepast, qua kleur. Gelukkig is wisselen van voorkeur geen probleem. Want ik heb een assortiment aan gekleurde mokken, die ik ooit bij V&D heb aangeschaft. Als dan zomaar opeens mijn voorkeur verandert, haal ik gewoon een andere combi uit de kast. 

Mijn aversie tegen blauw heeft wel een uitzondering: met schilderen ben ik dol op ultramarijn. Het is een diepblauwe kleur en een verf die mooie eigenschappen heeft. Hij schildert lekker. Dus daar mag blauw wel. Anders zou ik ook geen irissen hebben kunnen schilderen.