Pagina's

31 december 2017

het oude jaar uit en het nieuwe jaar in



Vandaag is de dag om terug te kijken op het afgelopen jaar en vooruit te kijken naar het komende jaar.....

24 december 2017

Vrolijk Kerstfeest!



Vrolijk Kerstfeest
Met veel licht en kleur!

Ik vond tussen mijn dozen met kerstspullen de oude kerstboomlampjes uit mijn jeugd.
Heel voorzichtig probeerde ik of ze het nog deden....

terug naar blogger



Ik zit natuurlijk met mijn schilderblog al ruim 7 jaar op Blogger. Dus ik spreek uit ervaring.

Een tijdje geleden wilde ik een tweede blog beginnen, aanvankelijk alleen om mijn Deventer foto's in onder te brengen, maar later ook om er een persoonlijk blog van te maken. Eerst probeerde ik een fotoblog op Blogger. Daar had ik mooie slideshows op gezet en foto's in galerijen. En toen besloot Blogger dingen die van derden afkomstig waren niet meer te ondersteunen. Weg slideshows, weg galerijen.

Toen dacht ik Wordpress te gaan proberen. Ik heb een website met Wordpress gemaakt, dus ik was al een beetje bekend met verschijnselen als plugins en thema's. Voor mijn nieuwe blog probeerde ik eerst Wordpress.com, dat gratis is, net als Blogger. Maar de mogelijkheden vielen me zwaar tegen. Het is enorm tijdrovend om een thema te vinden dat aan je eisen voldoet, want de mogelijkheden van de thema's in .com zijn ontzettend beperkt.

Vervolgens heb ik een subdomein van mijn website gemaakt en daar mijn nieuwe blog op gezet. Je profiteert dan van de talloze mogelijkheden van Wordpress.org. Alleen is het webadres dan een subdomein van mijn website, wat een beetje gek was. Ik leefde mij naar hartelust uit met thema's, plugins, child theme en aanpassingen met css. Het duurde even, maar na een tijdje zag het er wel heel mooi uit.

En toen...... miste ik Blogger. De lijst met blogvrienden in de zijkolom, het contact met andere bloggers. Blogger is ook veel makkelijker. Je hebt keuze uit een paar thema's, je kunt wat aanpassen, maar dat is het dan. En een bericht is zo geschreven. Geen gehannes meer met opmaak. Geen ruzie meer met witregels, die steeds verdwijnen. Of plugins die ineens niet meer ondersteund worden, tenzij je de betaalde versie neemt.

Ja, het ziet er misschien wat minder 'gelikt' uit. Je ziet meteen dat het een Blogger blog is. Een beetje rommeliger. Maar ja, een beetje rommelig is vaak ook gezellig. Als het een huiskamer was, zou je zeggen: Je kunt zien dat er geleefd wordt.

Anyhow... Ik ben terug!!!

P.S. Alle berichten heb ik overgezet. Maar de reacties en de email-abonnementen zijn helaas verloren gegaan.

03 december 2017

oude pentekeningen




Zolang als ik me kan herinneren, hingen in mijn ouderlijk huis deze twee pentekeningen aan de muur. Boven de piano. Ingelijst in witte versierde lijstjes.....

16 november 2017

vlaardingen



Laatst was Vlaardingen in het nieuws omdat er e-coli bacteriën in het drinkwater terecht waren gekomen en mensen een aantal dagen hun water moesten koken voordat ze het konden gebruiken. Opgegroeid in Vlaardingen in de jaren 50 en 60, kwamen bij mij de herinneringen boven.....

10 november 2017

lawaai, kapotte koelkast en upcycling



Eind vorige week begon mijn koelkast - mijn grote dure nog niet zo oude koelkast van een gerenommeerd merk .... snik - lawaai te maken.....

24 oktober 2017

pluto



Laatst kwam ik in contact met iemand die zuchtte onder een zwaar Pluto transit.....

14 oktober 2017

loslaten



De bomen laten hun oude blaadjes los. De zon schijnt heerlijk vandaag, een echte oudewijvenzomer. Vanuit mijn stadse flat zie ik niet veel groen, dus ik moet erop uit om de herfst te ervaren.
Ik nam mijn fototoestel mee en ging naar de Kloostertuin. Mijn favoriete plek - bij gebrek aan een eigen tuin - om de seizoenen te ervaren. Maar tot mijn grote verbazing was het hek gesloten. Wel een prachtige spinnenweb op het hek, als je goed kijkt. Er is nog veel groen in de stad, maar de herfst wordt wel zichtbaar. Nog wat stokrozen, een laatste passiebloem.

07 oktober 2017

een muurreclame met een verhaal



Een poosje geleden las ik dat in veel steden oude muurreclames worden gerestaureerd. Een stukje locale geschiedenis in ere hersteld. Zo ook in Deventer. Op diverse plekken zijn me deze muurreclames opgevallen. Waaronder deze, aan het einde van mijn eigen straat. Deze week ben ik er eens beter naar gaan kijken. Er blijkt een heel verhaal achter te zitten.....

Op deze plek, hoek Kuiperstraat - Nieuwstraat, waar nu een Aziatische winkel zit, was van 1931 tot 1942 de textielwinkel van Samuel Noach gevestigd. Hij was een kleurrijke Joodse koopman, die in heel Nederland bekend stond om zijn 'kloosterlinnen'. Hij noemde zich 'Goedkoope Sam' of 'De Man van Deventer'. Voor zijn handel in manufacturen trok hij het hele land door, rondtoerend met een verbouwde Chevrolet met wereldbol.



In de oorlog besluit hij, tegen alle adviezen in, om niet onder te duiken. In 1942 vertrekt hij vrijwillig, samen met 26 andere Joodse mannen uit Deventer, naar werkkamp De Wittebrink in Hummelo. Vandaar wordt hij gedeporteerd naar Westerbork en eindigt uiteindelijk in Auschwitz. Zijn vrouw en kinderen duiken wel onder, maar de enige van de familie die de oorlog overleeft, is dochter Clara. Zij en haar man Charles van Biene ontfermen zich over de kinderen van haar broer Bram, en nog een nichtje van Charles. Zelf krijgen zij nog twee kinderen.

Ze hadden het moeilijk na de oorlog. Ze konden niet zomaar terug in het pand aan de Nieuwstraat, er zaten andere mensen in. Dat lukt pas na jarenlang slepende procedures. Bovendien kampten ze met een groot oorlogstrauma, maar liepen tegen grote onverschilligheid aan. Als de oorlog in Korea uitbreekt, voelen ze de nieuwe wereldwijde oorlogsdreiging heel sterk. Ze besluiten met het hele gezin in 1951 acuut naar Australië  te emigreren.




In 1991 wordt het pand aan de Nieuwstraat gekocht door Otto van Huffelen. Hij raakt gaandeweg steeds meer geïnteresseerd in het verhaal van Samuel Noach en de geschiedenis van zijn pand. De Stichting Industrieel Erfgoed Deventer besluit de muurreclame te restaureren, en tegelijkertijd komt er een boek uit over de illustere Man van Deventer, de man die niet verdwijnen kon.

Het boek kent een wonderlijke achtergrond: het is gebaseerd op een plakboek van Sam Noach dat tijdens de oorlog is bewaard door de zusters van het St. Jozefziekenhuis in de Nieuwstraat. In 1945 is het overhandigd aan Clara. Op een dag belde Clara's in Australië  wonende zoon Leo aan bij het voormalige pand van zijn grootvader, nu dus van Van Huffelen, met het dagboek van zijn grootvader onder de arm. En zo is een kopie van het dagboek weer in Deventer teruggekomen.

Vlak voordat het boek zal verschijnen in 2010, gebeurt er nog iets opmerkelijks. Bij een inventarisatie van de depots van Stadsarchief en Atheneumbibliotheek (SAB) in Deventer wordt een envelop gevonden met het opschrift 'Goedkoope Sam'. In de envelop zitten foto's en negatieven van Samuel Noach. Naast reclamefoto's en trouwfoto's van dochter Clara, zitten er ook een aantal aangrijpende foto's bij.
Op de foto's is te zien hoe hij in augustus 1942 zijn koffer pakt vlak voor zijn vertrek naar werkkamp De Wittebrink. Hij poseert op het dakterras van het pand aan de Nieuwstraat in zijn werkpak, dat hij in dat kamp verplicht is te dragen. Het zijn de laatste momenten van het gezin Noach.





Ter nagedachtenis aan Samuel Noach, zijn vrouw Betje Noach-van Gelder en dochter Sophia zijn er  zg. 'Struikelstenen' ('Stolpersteine') in de straat aangebracht.





Links:
Struikelstenen Deventer
Etty Hillesum Centrum: Struikelstenen
Stolpersteine
Stichting Industrieel Erfgoed Deventer: De man van Deventer

18 september 2017

kastanjes


Ik kan het niet helpen. Als ik kastanjes vind, moet ik ze altijd oprapen.  En heb ik er altijd wel een paar in mijn jaszak in de herfst. Goed voor de reumatiek, zeggen ze. 'Atanna's' noemde mijn zoon ze vroeger. Toen hij klein was woonden we in Amerongen, aan de rand van het bos. En daar gingen we regelmatig 'schatzoeken'. Herfstschatten.....

09 september 2017

mijn blog krijgt langzaam vorm


Langzaam wordt het wat.
Wat gaat er een hoop tijd in zitten, om achter de schermen de boel zo in te stellen dat het er aan de voorkant acceptabel uitziet. Het is soms echt speurwerk.....

04 september 2017

maandagochtend



De scholen zijn weer begonnen. Ik hoor de kinderen op het schoolplein om de hoek. Er staan weer auto's op de stoep voor mijn flat geparkeerd: ouders die hun kinderen naar school brengen.
Ik ga boodschappen doen. Op maandagochtend zijn de meeste winkels in de binnenstad nog dicht. Behalve Albert Heijn, Kruidvat en Hema. Er heerst een weldadige leegte in de anders zo drukke winkelstraten. De zon schijnt. Het begin van een nieuwe week. Ik geniet.....

22 augustus 2017

op weg naar het postkantoor



Postkantoor, nou ja, het postagentschap in de sigarenwinkel bedoel ik. Postkantoren bestaan niet meer, maar ik noem het nog steeds zo. Ik woon aan de rand van het wandelgebied in de binnenstad, dus de fiets gebruik ik bijna niet meer. Alles is op loopafstand wel te vinden. Behalve het 'postkantoor'.....

Dat bevindt zich helemaal aan de andere kant van het voetgangersgebied. En met een pakje onder je arm vind ik dat net te ver. Dus daarvoor neem ik de fiets. Ik neem dan de route die om het wandelgebied heen gaat, en fiets door smalle straatjes met veel geparkeerde auto's.

En daar kom ik dan ineens dit tafereel tegen. Het treft me iedere keer als ik er langs kom. De foto nam ik een jaar geleden. Het is de gevel van een pand dat vroeger winkel was en nu vermoedelijk een woonhuis. En wat doe je dan met een lege etalage? Een kleurrijk plaatje in een verder kleurloze straat.....

Ik kom hier dus alleen langs als ik naar het postkantoor fiets. En ik had nogal wat pakjes te versturen de laatste tijd. Ik verkocht via mijn Etsy winkeltje vier schilderijen in ruim een maand tijd. Ik bloos er nog van, hier achter de pc, heel erg leuk. En van de Amerikaanse koopster die twee schilderijen tegelijk bestelde, kreeg ik twee mooie beoordelingen. Hoeveel veren kan een mens op zijn hoed krijgen?
Na een jaar van vrijwel geen omzet was dat een grote verrassing. Vanmorgen heb weer een pakje verzonden.

De laatste keer vorig jaar dat ik een schilderij verzond, duurde het drie weken voordat het in Engeland was aangekomen. De koper werd er heel ongeduldig van, begrijpelijk. Ik had geen enkel bewijs dat het pakje verzonden was. Er schijnt bij Etsy wel een procedure te zijn voor het geval dat er een pakje zoek raakt. Maar dat gaat pas in na drie maanden. Dat is wel erg lang en ook geen goede ervaring voor een koper. Gelukkig is het uiteindelijk aangekomen en ik hoop nog op tijd voor de verjaardag van zijn moeder.
Sindsdien verstuur ik mijn schilderijen aangetekend. Dan is de bezorging met een tracking code te volgen van hier naar welk land dan ook. Voor de koper prettig, maar voor mij ook een slapeloze nacht minder.

Het is wel een stuk duurder, en ik weet het feit dat ik geen bestellingen meer kreeg aan de hoge verzendkosten. Maar daarover ben ik nu wel gerustgesteld, na vier bestellingen achter elkaar. Trots als de pauw in de etalage ben ik!