kastanjes

Ik kan het niet helpen. Als ik kastanjes vind, moet ik ze altijd oprapen.  En heb ik er altijd wel een paar in mijn jaszak in de herfst. Goed voor de reumatiek, zeggen ze. 'Atanna's' noemde mijn zoon ze vroeger. Toen hij klein was woonden we in Amerongen, aan de rand van het bos. En daar gingen we regelmatig 'schatzoeken'. Herfstschatten.....

Sindsdien raap ik ze op als ik ze vind. Ik stap desnoods van mijn fiets daarvoor.
In de tuin van mijn vorige huis hadden we een kastanjeboom achter in de tuin. Dat vond ik echte rijkdom, een eigen kastanjeboom! Het was een 'jong' van twee grote oude paardenkastanjes die in andere tuinen stonden die aan mijn tuin grensden.
Elke herfst lag mijn tuin bezaaid met kastanjes, honderden. Ik vulde er schalen mee die ik in de vensterbank zette. En ik nodigde kinderen uit om ze te komen rapen. Er waren er genoeg.

Maar mijn boom werd ziek. En hij moest weg. Ik word er nog verdrietig van terwijl ik het schrijf. Echt afscheid van een oude vriend.

Later zag ik ook de twee enorme bomen in de andere tuinen verdwijnen. Mijn prachtige groene uitzicht was helemaal weg. Zo zonde!

In Deventer staan paardenkastanjes op de Brink. Maar ze dragen niet allemaal vrucht. Hebben kastanjes ook mannelijke en vrouwelijke bomen? Geen idee. Eentje zit wel vol met kastanjes. Eronder is een terras. Maar in deze tijd lijkt het me geen pretje om daar iets te gaan drinken. Er vallen steeds kastanjes naar beneden. 

Ik heb inmiddels ook weer kastanjes geschilderd. Zie De Draad Aquarellen.

Fijne week!