warm blijven

Ik leerde een nieuw woord: energieangst. 

We lijden er allemaal aan. Ik wel in ieder geval. Ik heb geen idee wat me boven het hoofd hangt, als ik straks een nieuw energiecontract moet afsluiten. 

Het weer is vrij plotseling in herfst omgeslagen. 's Morgens als ik uit bed stap is het koud in huis. Achttien graden. Ik woon op de onderste woonlaag, boven de bergingen. In de zomer heb ik de koelste flat. Op de vierde woonlaag onder het platte dak moet het dan een broeikas zijn. Maar in de winter profiteer ik niet van stokende onderburen.

De overheid adviseert achttien graden. En ik besloot dat maar een tijdje vol te houden, kijken hoe dat bevalt. Nou, het vergt wel wat aanpassingen. Inderdaad vest en warme sokken. En een dubbel dekentje op de bank, als ik stil zit. In het begin dacht ik: ik kom nooit meer van die bank af. Maar het begint te wennen eigenlijk. Als je bezig bent word je vanzelf warm.

Verder ben ik me heel bewust van wanneer ik warm water gebruik. Ik had de gewoonte mijn handen met warm water te wassen. En dat is lekker, maar helemaal niet nodig.  En één keer per dag afwassen in een teiltje is goed te doen voor mij alleen. Ik was ook al geen dagelijkse doucher. 

Laatst is in de woonkamer de radiator gerepareerd, die niet helemaal warm werd. Ik stook nog niet, maar ik verwacht dat het nu sneller warm zal zijn in de woonkamer. En ik kocht radiatorfolie, dat ik de komende dagen wil aanbrengen. 

Tochten doet het niet echt hier gelukkig. Want dat is ook een tip die je regelmatig hoort: tochtstrips. Die heb ik dus genoeg. 

Maar ik heb, als astmapatiënt, wel de gewoonte goed te ventileren. In de slaapkamers heb ik overdag mijn ramen op de ventilatiestand. En ook de woonkamer lucht ik elke dag. Hoe moet het daarmee? Dat voelt nu ineens als warmteverlies. En juist vanmorgen hoor ik daar op de radio advies over: vooral ventileren. Er zijn bijvoorbeeld mensen die veel kaarsen aansteken nu voor de warmte. Maar die produceren fijnstof en ook het gevaar van koolmonoxide ligt op de loer. Dus ventileren blijft belangrijk.

Het zijn onzekere tijden. En ons normale leven wordt aardig op de proef gesteld. Ik denk dat ik doe wat ik kan. En ik hoop dat het genoeg is. Op de tafel ligt de schaal met lampionnetjes en de appeltjes die ik laatst schilderde. Als kleuren toch warmte konden uitstralen...

de ijssel in de morgen

Ik wandelde woensdag door naar de IJssel. Mijn geliefde rivier. 

Mijn go-to-place om tot rust te komen als het leven hobbels op mijn pad legt. 

En het was fijn om te zien dat ze er minder droog bij lag dan de afgelopen weken.

scherpe contrasten

Woensdag ging ik weer mijn rondje Kloostertuin en IJssel doen. De IJssel heb je nog tegoed, eerst de Kloostertuin. 

De lage ochtendzon creëerde scherpe contrasten. Heel toepasselijk, want

niet geheel schadevrij

Kastanjes rapen doe ik ieder jaar. Dat moet. En door de jaren heen leer je de plekken kennen waar je ze kunt vinden. In Deventer was dat deze boom en haar buurvrouw ernaast. Ik dacht dat het de enige paardenkastanjes waren op de hele Brink die vrucht droegen. Maar dat schijnt niet zo te zijn, deze twee zijn gewoon de eerste. 

de vruchten plukken

Vorige week schilderde ik appeltjes. Op bestelling. Dat zat zo.

Ik verkocht onlangs in mijn Etsy winkeltje een stilleven met peren. De aquarel ging naar een fruitbedrijf in Flevoland, want het was een cadeau voor

wandelen door deventer - hoe het begon

Onlangs waren mijn zusje en haar man in Deventer. We lunchten op een leuke plek, kletsten bij en deden een rondje door de binnenstad. En over enige tijd heb ik een groepje vrienden van vroeger te gast om ze Deventer te laten zien. De vraag is: welk Deventer laat ik ze zien? 

mist en helderheid

Zondagochtend zei mijn weer-app dat het mistte. Twee t's. 

Dan moet ik altijd eerst uit het raam kijken of het echt zo is. Want vaak als de app zegt dat het regent is het hartstikke droog. Maar deze keer had hij gelijk. Mist.

zuilen

Al weer een tijdje geleden werd ik gebeld door een allervriendelijkste wat oudere mevrouw die mij vroeg waarom ik mijn lidmaatschap van de KRO had opgezegd. Eigenlijk moet ik zeggen: KRO/NCRV. Want jarenlang, bijna veertig jaar vertelde mij die mevrouw, had ik

lam­pionnetjes

Ik ging eigenlijk voor iets heel anders naar de markt, maar ik kwam thuis met een grote bos oranje lampionnetjes. Ze staan in een hoge vaas op het tafeltje bij het raam. En als ik op de bank zit zie ik dit tafereel. Je ziet meteen

een oude margriet

Ik vond ze bij het opruimen, en ze lagen klaar om te bekijken waarom ik ze toch ook weer bewaard had. Een oude Margriet en een oude Libelle. Beide uit 1990. Twee en dertig jaar oud. Pff. De adresplakker van de bladenman zat er nog op.

balkontuintje - eind van de zomer

Op mijn balkon zijn de eenjarige bloeiers zo goed als uitgebloeid. Dus die konden weg. Mijn vaste planten hoop ik te kunnen overhouden voor volgend jaar. We gaan al richting herfst.

digitaal opruimen

Met de warmte deed ik niet zo veel. Loom. En ik wist niet goed of het door de warmte kwam of door nog een restje herstel van covid. Maar de thermometer zakt weer naar actievere temperaturen gelukkig.

Toch zat ik niet stil.