Ik weet het, het is Vaderdag, maar vandaag schrijf ik over mijn moeder. Want het is haar verjaardag vandaag. Ze werd geboren op de verjaardag van haar moeder, mijn oma. En hetzelfde gebeurde zo veel jaar later: mijn zoon werd geboren op mijn verjaardag.
De relatie met mijn moeder was gecompliceerd. Wij botsten. Ik was 'recalcitrant'. Dat woord kende ik al heel jong. Ik was niet het modelkind dat zij had gewenst. Ik had bij haar altijd het gevoel dat ze niet gelukkig was. En als kind trek je dat naar je toe, als schuldgevoel.
Op de foto's is ze gelukkig, net getrouwd, op huwelijksreis. Op de Veluwe, op de hei. Mijn ouders trouwden pas laat, ik had 'oude' ouders. Zeker vergeleken bij de ouders van vriendinnetjes. Misschien lag het daaraan. Misschien was het leven niet gegaan zoals zij gewild had. Dat ga je pas later in je leven snappen.
Want er kwam een moment dat ik dacht: ik ben niet op de wereld om mijn moeder gelukkig te maken. Als ik dat al had gekund. Ik koos mijn eigen weg. Met vallen en opstaan. Maar dat hoort zo. En niet altijd de makkelijkste weg. Maar dat hoort ook zo. Het heeft wel even geduurd voordat ik mijn 'dwarsheid' kon omarmen. Misschien zelfs nu pas.
Hoe zou mijn leven zijn verlopen als mijn moeder anders zou zijn geweest? Want door haar, ondanks alles, werd ik wie ik nu ben. Dat heb ik toch aan haar te danken. En zo kan ik toch met liefde aan haar terugdenken.
En wat ik met haar gemeen heb, is de liefde voor planten en tuinieren.
