Even een levensteken van mij.
Ik ben omgeven door dozen met de inhoud uitgespreid over de vloer. Ik ben aan het opruimen. En wat weg kan, MOET weg.
Ik ben omgeven door dozen met de inhoud uitgespreid over de vloer. Ik ben aan het opruimen. En wat weg kan, MOET weg.
Waarom nu? Geen idee. Het begon met het uitzoeken van mijn schilderijen, waar ik vorige keer al over schreef. Ze zijn allemaal weer geordend en overzichtelijk. Een stel in mijn internetwinkeltje. En een paar zijn ingelijst.
Dat smaakte naar meer, het opruimvirus heeft toegeslagen. Ik heb nog een heleboel onuitgepakte dozen. Overgebleven van mijn verhuizing, komende februari 7 jaar geleden. Na verloop van tijd weet je helemaal niet meer wat je eigenlijk hebt. Dus opruimen die troep. Uitzoeken en opruimen. Er staat een deel op m.arktplaats, een deel zit in de vuilnisbak, en morgen breng ik een deel naar de kringloop.
Lange tijd heb ik gedacht dat ik hier niet zou blijven. Twee jaar geleden heb ik een jaar lang actief naar een andere woonplek gezocht. Maar er kwam niets van mijn gading vrij. En hoe langer ik hier nu woon, in Deventer, hoe meer ik op mijn plek kom. Mijn innerlijke plek. Als je snapt wat ik bedoel. En ik dacht: waarom wil ik eigenlijk weer weg?
Ik schreef er eerder over, over je thuis voelen. Ik ging en ga door een heel proces. Ik heb zelfs van het woord 'thuis' mijn woord voor het jaar gemaakt. Nog een paar weken en dan zal ik de balans opmaken.
Opruimen, schreef ik in mijn vorige blogje al, is ook ruimte maken in je hoofd. Voor nieuwe dingen, voor nieuwe avonturen, voor nieuwe ideeën, die ergens in mijn achterhoofd al zitten te broeien. Maar eerst de oude troep eruit. Letterlijk, maar ook figuurlijk.
P.S. Deze foto's zijn van 3 september 's morgens vroeg. Gewoon nooit op mijn blog terecht gekomen. Dus bij deze. Ook een vorm van opruimen.
P.S. 2: Fijne Sinterklaasavond!
