Ik wandelde donderdagmorgen over de Brink. Even kijken hoe het met de kastanjebomen is. Op vrijdag en zaterdag staat daar de markt en is het druk. Maar donderdag was het er rustig en stil.
Kastanjebomen hebben een bijzonder plekje in mijn hart. Ik schreef er vaker over. Ik had er één in mijn tuin in een vorig leven. Op de Brink staan er een heleboel. Zo veel kastanjebomen worden tegenwoordig bedreigd door de mineermot. Maar deze oude bomen zien er nog steeds goed uit. En ze zijn al aardig groen.
Ik liep ook langs het Deventer koekhuisje.
Ik denk bij Deventer koek altijd aan een verhaal van mijn vader.
Je weet misschien dat mijn stamboom geworteld is in koloniaal verleden. Mijn beide ouders zijn geboren en getogen in voormalig Nederlands Indië. Ik groeide op met Indische woorden en tempoe doeloe verhalen. Zomaar van die kleine verhaaltjes die in je geheugen blijven hangen.
Mijn vader vertelde over een straatverkoper die lekkere hapjes verkocht. Zoals dat ging toen. Je weet misschien dat autochtone Indische mensen de v uitspreken als p. Deze man riep, om zijn waren aan te prijzen: Depènter Pepperkwek! Deventer peperkoek dus, bedoelde hij.
Elke keer als ik langs dat huisje loop en die tekst zie, hoor ik in mijn hoofd: Depènter Pepperkwek!
