Al een paar dagen word ik bij het ochtendschemer getracteerd op een fluitconcert van een merel in lentestemming. Dat is 's morgens om een uur of zeven, als ik nog niet zo lang op ben, de verwarming mijn huis nog niet heeft opgewarmd en ik bibberend in de keuken een kop koffie maak. 's Avonds, zo ongeveer als de straatverlichting aan gaat, laat hij zich ook weer horen. Als ik de afwas doe na het avondeten. Het voelt vreemd.
Merelgezang doet me denken aan groen en zon, en warme zomeravonden. Maar het is februari, nog net. En de boom aan de achterkant van mijn flat is nog kaal. De weersberichten spreken van sneeuw. Is de merel te vroeg, of ben ik nog niet in lentestemming?
Ik hou van merels. Toen ik nog een grote tuin had, en aan het spitten was, hipte er regelmatig een merel rond mijn voeten, ongelooflijk dichtbij. Die losgewoelde aarde was een snelbuffet. Met een snavel vol wormen vertrok ze dan weer om haar hongerige spruiten te voeren. Wat leuk was dat. De wereld bestond dan even alleen uit mij en de merel.
~~~~~~~
Mijn voederding op het balkon wordt weer bezocht. Door een miezerig meesje. Eentje. Ik ken hem wel, toen ik eerder een voederding op mijn balkon had. Het is een zwarte mees. Ze zien er niet uit, zwarte mezen, het lijkt alsof ze door een roetwolk zijn gevlogen. Niks geel met zwart of blauw, zoals hun grotere neven, de koolmees en de pimpelmees. Nee, een beetje kleurloos en groezelig.
Maar vergis je niet. Van de week kwam er een koolmees langs, die ook wel eens van die pinda's wilde proeven. Maar hij kreeg de kans niet. Hij werd weggejaagd door dat kleine miezermeesje. Klein maar dapper! Trots was ik op hem.
De foto hieronder is van een paar jaar geleden, toen een hele familie zwarte mezen mijn 'restaurant' regelmatig bezocht. Nu is het er nog maar eentje, maar wie weet neemt hij binnenkort zijn familie mee.
