Laatst was Vlaardingen in het nieuws omdat er e-coli bacteriën in het drinkwater terecht waren gekomen en mensen een aantal dagen hun water moesten koken voordat ze het konden gebruiken. Opgegroeid in Vlaardingen in de jaren 50 en 60, kwamen bij mij de herinneringen boven.....
aan gifwolken, ontploffingen, stank van de kunstmestfabriek als de wind verkeerd stond en Rotterdams leidingwater dat zo vies smaakte dat wij water uit Den Haag meenamen om thee van te zetten.....
Ik heb een boekje in mijn boekenkast staan met oude foto's: 'Vlaardingen.... Story of the stormy development of a fishingtown' van Jan Schaper. Mijn vriendinnetje en ik kregen het in 1969 cadeau van een stel uitwisselingsscholieren uit Israel. Want in die tijd had Nederland nog een onwrikbare band met Israel. Een aantal van mijn klasgenoten is ook na hun eindexamen een tijdje in een kibboets gaan werken. Dat boekje is me heel dierbaar, omdat het zulke leuke foto's van vroeger bevat.
Daar links is onze straat, de Borneostraat. Die paar geparkeerde auto's , daar was er eentje van van ons. Die auto stond eigenlijk door de week in een garage een paar straten verderop. Dat was een overdekte grote ruimte bij een pompstation, waar dus ook een paar auto's van particulieren gestald werden. Op zondag gingen we de auto ophalen. Mijn vader reed dan met ons eerst een stukje - soms door het boerenland naar Maassluis (lammetjes kijken), soms naar de vissershaven op Vlaggetjesdag. In de tussentijd had mijn moeder zich opgetut en dan gingen we voor familiebezoek naar Den Haag. Op zaterdag werd de auto gewassen.
Die huizen zijn prefab woningen, na de oorlog gebouwd voor Shell-employees. Nu, na bijna 70 jaar, staan ze er nog. Ze zijn verkocht en door mensen helemaal opgeknapt. Sommigen hebben zelfs een verdieping erop gebouwd. De grasvelden tussen de huizen bestaan niet meer, die zijn bij de tuinen getrokken.
Een paar jaar geleden ben ik met een oud-klasgenootje, die ik nog ken van lagere en middelbare school, terug geweest in Vlaardingen. Wij zijn er beiden al jaren weg. We bezochten alle voor ons belangrijke plekken uit onze jeugd. Een 'sentimental journey'.
Zo ziet de straat er nu uit. Wat lijkt het ineens smal.
Erg gezond wonen was het volgens mij niet in die tijd in Vlaardingen. Er ontsnapte in het aan de overkant van de Maas gelegen Pernis nog wel eens een gifwolk. Dan werd het bericht afgegeven om ramen en deuren gesloten te houden. Maar ja, wat wist je daarvan als kind. Je moest toch tussen de middag van school naar huis om te eten.
Waar nu een vierbaans snelweg loopt, was er vroeger een provinciale weg richting Westland. Mijn buurmeisje en ik staken vaak die weg over naar de weilanden en boerderijen en boerenweggetjes aan de overkant. Later werd daar land opgespoten. Er liepen grote metalen buizen met daartussen opgespoten havenslib. Wij vonden het een sport om over die buizen te lopen. Maar je viel er ook wel eens af en als het slib nog niet helemaal was opgedroogd, kwam je tot je knie in het slib terecht.
Zo zag dat opgespoten land eruit.
 |
| Foto © Kors van Bennekom |
Jaren later bleek dat havenslib vol te zitten met zware metalen en dioxine. Op de weilanden die op dat opgespoten gebied groeiden, graasden koeien. Maar de melk mocht niet gedronken worden vanwege de dioxine die erin zat. De Broekpolder. Daar hebben ze het niet over in het boekje.
Ik vraag me wel eens af hoeveel gif we hebben meegekregen toen. Ik ben in de loop der jaren voor heel veel chemische stoffen overgevoelig geworden. Parfums, vluchtige stoffen, sommige medicijnen, ik word er echt ziek van. Zou daar een verband zijn? Maar ja, wat wisten wij er toe van. Gelukkig zijn de lucht en het water nu enorm verbeterd. Maar ja, nu hebben we fipronil-eieren en gif-aardbeien.
Foto van mijn vader en mij bij de auto uit mijn fotoalbum.
Andere foto's van mij zelf uit 2011.
Andere foto's van mij zelf uit 2011.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties... hartstikke welkom!