Niet djoedie, op zijn Engels. Of nog erger... mensen die mij Trudy noemen. De laatste tijd stel ik me vaak voor met Judith, dan kan niemand de fout maken het op zijn buitenlands uit te spreken. Mijn geboortenaam is ook Judith, dus het is niet vreemd om deze naam te gebruiken.
In mijn familie word ik soms Juut genoemd. Eigenlijk vind ik dat ook zo niet leuk. Maar goed, mijn familie zijn de enige mensen die dat mogen doen.
Het liefst wil ik gewoon genoemd worden zoals ik heet. Judy, spreek uit: [juudie].
Dit is een stukje dat ik al een tijdje wilde schrijven, maar het kwam er eerder niet van.....
Herinner jij je nog het moment dat mensen U gingen zeggen in plaats van JE en JIJ? Ik was ergens in de veertig, geloof ik, dat mij dat overkwam in de supermarkt. Het meisje achter de kassa zei U tegen mij, en ik dacht: jeetje, ze vindt me oud.
Al weer jaren geleden vertelde een goede vriend over zijn moeder die in een verzorgingstehuis was opgenomen. Hij vertelde dat ze zei: "Niemand noemt me meer bij mijn voornaam. Ik ben voor de verzorging Mevrouw Zus en Zo. De meesten van mijn vrienden, leeftijdgenoten, zijn overleden. Mijn kinderen noemen me Mama, die gebruiken mijn voornaam ook niet."
Ik moest er laatst aan denken. Hartverscheurend.
Ik kijk veel Engelse televisie, en daar valt me vaak op dat oudere mensen wèl bij hun voornaam worden genoemd. Zo'n ziekenhuisserie waar mensen worden binnengebracht door de ambulance en worden voorgesteld aan de artsen als: This is Maureen, 87 years old, and .....
Als niemand je naam meer uitspreekt, ben je er dan nog? Aan de buitenkant word je wel ouder, maar aan de binnenkant blijf je hetzelfde. En je wilt nog steeds gezien en genoemd worden, toch?
In het laatste jaar van haar leven had ik een goed contact met een kinderloze vriendin van mijn moeder. Toen mijn moeder overleed miste zij de gesprekken die ze met haar had. Op de een of andere manier raakte ik toen vaker in gesprek met tante Hannah, zoals ik haar noemde. Het waren boeiende gesprekken met een boeiende vrouw. Ze was nog heel goed van geest, las veel en kon veel vertellen. Ik kon met haar veel beter praten dan ik ooit met mijn moeder kon. En het leeftijdsverschil bestond tussen ons niet.
Ik denk met veel liefde aan deze gesprekken terug.
Nu, als ik een oudere zie - ik woon tegenover een bejaardenhuis -, denk ik: daar zit een jong mens in verscholen.
Dus, Judy heet ik. Of Judith mag je ook zeggen.
Wat heb je dit prachtig omschreven.. Een naam krijg je bij je geboorte en als je daar niet attent op bent, raak je hem dus kwijt bij het klimmen der jaren. Nu ik dat zo heb gelezen, denk ik eraan om daar bewust van te blijven. Grappig genoeg stelde mijn moeder zich op hoge leeftijd altijd met haar voornaam voor. Waarom heb ik haar nooit gevraagd, maar zo bleef haar voornaam voortbestaan. Bedankt voor het inzicht en groetjed
BeantwoordenVerwijderenDat doe ik ook, me voorstellen met mijn voornaam. En mooi om te lezen dat het hielp bij je moeder.
VerwijderenMooi gezegd!!
BeantwoordenVerwijderenDankje Hanneke!
VerwijderenWat mooi beschreven Judy!
BeantwoordenVerwijderenJe brengt mij terug naar het sterfbed van mijn moeder. Na een ernstige hersenbloeding was zij gelijk in coma geraakt en mijn vader bleef haar maar mama noemen (in ons dialect). Dat raakte mij zo, ik voelde een soort paniek en ik heb hem gevraagd of hij haar naam wilde gebruiken. Dat deed hij.
Mooi dat je vader dat deed, Ageeth!
VerwijderenJa dat is zo. Van binnen ben je jong en wil je bij je naam worden genoemd. In het verpleeghuis waar mijn moeder
BeantwoordenVerwijderenWas, lag er een contactschrift en dan stond daar bijv. in dat 'mevrouw' niet wilde eten of dat 'mevrouw' een goede nacht had gehad. Vond ik akelig
Ja, dat vind ik ook akelig en afstandelijk.
VerwijderenJe naam hoort bij je. Ik herken je strijd om je naam goed uitgesproken te krijgen. Dat gaf bij mijn naam problemen en dat is de reden waarom mijn blog mijn fonetisch uitgeproken naam heeft gekregen.
BeantwoordenVerwijderenJa, jouw naam kan ook voor misverstanden zorgen. En leuk dat je dat in je blognaam zo hebt opgelost!
VerwijderenNou als ik kon ruilen had ik wel wat anders genomen. Bedenk me net dat m'n vriend geen bijnaam voor me heeft. M'n vader noemt me troel, ook niks maar goed dat mag hij. Ik was 22 toen mensen me u begonnen te noemen.
BeantwoordenVerwijderenEen bijnaam kan leuk en lief zijn, maar ik herinner me dat mijn ouders elkaar 'liefje' noemden en nauwelijks meer hun voornamen gebruikten. En dat 'liefje' was soms helemaal niet zo lief bedoeld.
VerwijderenIn ons buurtje vroeger noemden we als kinderen alle buren respectievelijk oom Ad/Herman/Piet/Dingeman/(vul maar in) en tante Riek/Nita/Jelly/Alie/(vul maar in). En nog, als ik ze tegenkom, noem ik ze zo. EIgenlijk een heel mooi gebruik!
BeantwoordenVerwijderenJa, dat deden wij in de buurt waar ik ben opgegroeid ook. Inderdaad een mooi gebruik, ben het met je eens.
VerwijderenDear Judy - what an insightful and caring post. I had never thought about how as we age we tend to lose our given name and become a you. So glad you shared this because it will keep me more aware of how important it is as one gets older to feel like they still belong - have a name - and our loved and respected. Thank you for your wonderful thoughts dear friend. Hugs!
BeantwoordenVerwijderenWat purperpolletje zegt; dat was zo leuk. Nu wil niemand meer tante genoemd worden ook al ben je het, zeg maar Joke.
BeantwoordenVerwijderenIkke niet ik wil heel graag tante genoemd worden. Vandaag zal ik na lange tijd die titel weer eens horen.
Ik hou van mijn naam. Ik ben er zelfs trots op. Ik vind hem mooi. Zo vrouwelijk.
Ik kan helemaal begrijpen dat jij ook gewoon genoemd wil worden zoals je heet.
Een bijnaampje is hartstikke leuk als je dierbaren je zo noemen maar als iedereen die naam gaat gebruiken is dat niet leuk.
Veel liefs van mij en fijne dag.
Ik kom hier toevallig langs.... Ik ben er al heel erg aan gehecht dat mensen mijn naam goed SCHRIJVEN - dat is ook nog eens een dingetje. En sinds ik hoorde dat veel ouderen het verdrietig vinden dat hun voornaam nooit meer wordt genoemd, en dat ze aanrakingen zo missen, vond ik het makkelijker om (veel) ouderen te tutoyeren, en eens even een aai te geven. In een winkel daarentegen hoef ik niet zo nodig getutoyeerd te worden, daar vind ik het ongepast als 17-jarigen meteen gaan jijen en jouen.
BeantwoordenVerwijderenLeuke en mooie reacties allemaal, bedankt!
BeantwoordenVerwijderen