pacing

Ik vond een afgebladderde blinde muur wel een mooie metafoor voor long covid.

Eind juli was het precies twee jaar geleden dat ik corona kreeg. 

Je kunt wel stellen dat ik in die twee jaar door een emotionele rollercoaster ben gegaan. Van paniek, boosheid, verzet, en diepe wanhoop. Tot langzamerhand acceptatie van hoe het is op dit moment. Je kunt het gerust een rouwproces noemen.

Inmiddels heb ik mijn leven aangepast. Om het leven makkelijker maken. Met ergens toch altijd in mijn achterhoofd het gevoel van 'willen en hopen dat het ooit beter wordt'. 

Op een rijtje:

• Hulp. Ik kreeg anderhalf uur per week huishoudelijke hulp via de WMO.
• Afscheid nemen van inspannende sociale contacten. En dat was niet makkelijk. Ik besloot niet meer naar familiedagen of uitjes met vrienden te gaan. Het reizen ernaartoe alleen al kost me te veel energie. En misschien verlies ik hiermee het contact met sommigen. Het zij zo. Wie contact met mij wil, kan ook naar mij toekomen. Of bellen of appen.
• En elke dag nemen zoals ie komt. Elke dag bepalen: wat is vandaag haalbaar en wat niet? Sommige dingen kunnen ook morgen. Of overmorgen. Of niet. 
• En mijn boodschappen worden bezorgd. 

Een tijdje geleden stuitte ik op het begrip  pacing . Zie de links onderaan.

Het is een methode om je beperkte energie te managen door inspanning en rust met elkaar af te wisselen. Dat klinkt heel logisch maar het valt nog niet mee in de praktijk. Je moet er echt bewust mee bezig zijn. Nadenken bij alles wat je doet. 

Ik had de neiging om 's morgens, als ik op mijn best ben, mijn programma voor die dag af te werken en dan 's middags voor pampus op de bank te ploffen. En soms was ik dan echt over mijn grens gegaan die ochtend en kon daarna niet veel meer. En de dag daarop ook niet.

Maar deze methode zegt: je kunt elke inspanning ook in stukjes doen. Elke activiteit kan door de helft. Alles kan in etappes. 

Ik merkte het de laatste tijd met lopen. Als ik moe werd en de pijn in mijn spieren toesloeg, ging het weer beter als ik even had gerust. Op een bankje bijvoorbeeld of een muurtje. Klinkt logisch maar voor mij was het een aha belevenis. Het maakt namelijk dat ik over een afstand lopen misschien langer doe, maar wel minder vermoeid aankom. Het helpt dus.

Maar eigenlijk deed ik het al op veel manieren. Bijvoorbeeld de was opvouwen, iedere keer als ik langs het wasrek loop een beetje. Maar ook iets schoonmaken, elke dag een stukje badkamer. Niet alles tegelijk. Tussendoor even zitten. Een spelletje op de computer doen. Een kaartspelletje. Of een puzzeltje. Ik ontdekte laatst Jigidi.

Wat ook helpt is dingen klaarzetten om op een ander tijdstip te doen. Vaak bereid ik 's morgens al dingen voor voor het avondeten.

Nog een opmerking tot slot: pacing is absoluut niet hetzelfde als training, waarbij je langzaam de inspanning opvoert. Dat is bij ME en Post Covid juist de grote valkuil: te veel doen leidt juist tot verergering van de klachten. Pacing gaat om het zo goed mogelijk managen van de beperkte energie die je hebt. 

PostCovid NL: info over pacing.

ME/CVS Verening: Gids over pacing.