olifanten in de kamer

Ik heb niet zo veel om over te bloggen. In mijn huis blijft de warmte van vorige week nog lang hangen. Ik doe mijn dagelijkse dingen in en om het huis. En blijft er nog energie over dan schilder ik. Ik kom er langzaam weer in, ik wen aan het nieuwe papier en de stroefheid van mijn penseelstreken wordt minder. Daar blog ik af en toe over op mijn andere blog. 

Maar nu over de olifanten. ‘Onies’ zegt mijn kleindochter. Ik heb ze nooit gespaard. Maar soms dachten mensen van wel en kreeg ik er een paar bij. Deze vijf bleven bij het opruimen over. De drie Indiase olifanten kocht ik van mijn eerste salaris bij De Bijenkorf. In een tijd dat Indiase spullen, stoffen en sieraden 'hip' waren. 

De twee witte olifantjes zijn van ivoor. Ze komen van mijn opa, de vader van mijn vader. Ze stonden op het dressoir. 

Maar ivoor is natuurlijk verschrikkelijk. Olifanten werden en worden om hun slagtanden vermoord. Dat is verschrikkelijk verboden nu gelukkig, en ook de handel in ivoor is aan strenge regels gebonden. Maar als het antiek ivoor is (van voor 3 maart 1947) - zoals de olifantjes van mijn opa - dan mag het wel verhandeld worden, mits met een verklaring van een deskundige. Ze hadden het er laatst over bij Tussen Kunst en Kitsch. 

De organisatie die zich inzet tegen handel in bedreigde planten- en diersoorten is CITES: Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora. Het is een internationaal verdrag dat inmiddels meer dan 50 jaar bestaat. Hier lees je er meer over. 

Maar ik verkoop ze niet, deze olifantjes. Ze blijven in de familie.

En heb ik toch iets om over te bloggen.