de witte sering

Dit is het verhaal van de witte sering.....

Toen mijn zoon nog een baby was, verhuisden wij naar een piepklein woninkje in Amerongen. Met een piepklein tuintje. Formaat postzegel is bijna te veel gezegd. De huisjes waren net opgeleverd, dus de tuin moest vanaf nul worden aangelegd. Mijn ouders hielpen, onder andere door veel op de baby te passen.

Op een dag werd mijn vader naar het tuincentrum gestuurd. Met de opdracht een wit seringenboompje te kopen. Het was eind zomer, dus bloemen zaten er niet in. Maar 'echt, het is een witte!' zei mijn vader.

Lang verhaal kort, je had het al begrepen.....  het was een dieppaarse.
Kijk maar:

Het fotootje is uit een fotoalbum, niet echt duidelijk. Maar als je goed kijkt, zie je het jonge seringenboompje een half jaar later. In bloei. Je ziet ook het formaat tuin, want vlak achter dit strookje groen zie je een voetpad en daarachter de pas aangelegde gemeentetuin.

Toen wij vier jaar later naar Zeist verhuisden, was het boompje te groot geworden om mee te verhuizen. Dus in Zeist, iets grotere postzegel, plantte ik opnieuw een sering. En nu MOEST het echt een dieppaarse zijn. En dat was hij ook.

Toen we elf jaar later naar een oud huisje met een enorme tuin verhuisden. bleef de sering achter. Maar in 2015 maakte ik deze foto van de inmiddels reusachtige struik. Zo leuk dat hij er nog steeds staat.

Vanuit het oude huisje met de enorme tuin, verhuisde ik later naar Deventer. Geen tuin meer, wel een mini-balkon. Maar ook bij dit laatste huis liet ik een paarse sering achter. Die zie je op de bovenste foto. Misschien staat hij er ook nog.

De paarse seringen zijn dus een rode..... eh paarse draad in mijn leven geworden.

Niet zo gek dat ik ze ook een keer schilderde. Ik vond het schilderij laatst weer terug, want ik ben al mijn schilderijen aan het uitzoeken. Hier zie je de seringen in aquarel. Geschilderd in 2012.