joepie!

Het was een beetje mistig maar mijn knie voelde goed. Joepie! Dus, met de was al in de wasmachine, ging ik er even tussen uit voor een rondje naar de IJssel. Die boom daar vind ik altijd zo prachtig. In alle seizoenen. Ik zag een aalscholver, maar hij wou niet poseren.

kerst in de stad

Kerst valt vroeg dit jaar. Of zo lijkt het. Het duurt bij mij altijd even voordat ik in kerststemming ben. Maar in de stad kun je er niet omheen. Overal kerstversiering en lichtjes. 

Al weken hebben we een Kerstwinkel in Deventer. Toen het nog warm en zonnig was en december nog heel ver weg. Mijn overbuurvrouw heeft al een kerstboom. Ik zie de lichtjes door de vitrage. Moet ik al nadenken over kerstkaarten? Zou het door deze rare coronatijd komen? Dat we hopen met de Kerst weer samen te kunnen zijn? Hoe dan ook, ik doe er altijd wat langer over om in kerstsfeer te komen.

waar heb ik dat toch gelaten?

Ik wou eigenlijk over iets heel anders schrijven. Maar dat liep anders. Het ging de afgelopen week op radio en tv een aantal keren over de 30ste sterfdag van schrijfster en columniste Renate Rubinstein. En toen herinnerde ik me weer dat ik dit boekje hierboven vorig jaar in een weggeefkast vond. Niets te verliezen en toch bang (1978).

Ik schreef er een blogje over. Het boekje is een autobiografisch verhaal over haar emoties tijdens en na haar echtscheiding. De titel trof me zo, omdat ik toen met een soort van verlies worstelde. Niet van een echtgenoot, maar iets anders. Niet belangrijk. Wel belangrijk is hoe ik getroffen werd door haar emoties. En hoe ze die onder woorden bracht. Prachtig.....

kant

Ik moest eigenlijk boodschappen doen - coronavroeg - maar dat kan morgen ook. Wandelen wou ik, zonder kruk. Om de spieren in conditie te houden. 

Het licht van de lage zon was prachtig. En ik zag de laatste blaadjes aan de bomen. Net kant.....

een regenachtige zondag

Regen. Donker buiten.

Ik ging de deur niet uit gisteren. Ik rommelde wat in huis. En 's middags keek op de bank drie afleveringen van Masterchef Professionals van de BBC. Waarom vind ik dat toch zo leuk om naar te kijken, vroeg ik me af. Want wat daar wordt gemaakt, zal ik zelf nooit maken. Dat zijn liflafjes van een hogere orde.....

dit is renzo

Renzo is de hond van mijn zoon. Een Heidewachtel, ongeveer 10 jaar oud. Hij is nu een jaar bij mijn zoon.

Oorspronkelijk was hij van een jager. Een werkhond. Maar de laatste jaren woonde hij in een kennel achter in de tuin. En kwam daar bijna niet meer uit. Hij werd verwaarloosd. Toen woonde hij bij iemand die zich zijn lot aantrok, maar eigenlijk was dat te veel voor haar. En zo werd mijn zoon zijn baasje. Eerst op proef, want hij had helemaal geen ervaring met honden. Maar toen wou hij hem niet meer kwijt. Zo gaat dat met honden. Die gaan in je hart zitten.....

goed nieuws

Het grootste goede nieuws komt natuurlijk uit Amerika. Een nieuw tijdperk van hoop en verbinding. Dat hoop ik tenminste.

Zelf heb ik ook goede berichten. Het gaat steeds beter met mijn knie. Dus vanmorgen deed ik weer een wandeling. Op zondagmorgen is de stad uitgestorven stil. Zo druk als het op zaterdag is, zo stil is het op zondagmorgen. Een heel bijzondere sfeer is dat. Je komt niemand tegen. Op een patrouillerende politieauto en een enkele hondenbezitter na. 

Het was een heerlijke wandeling. Mooi weer. Spiegelgladde IJssel. En ik fotografeerde zomaar. Wat me opviel. Laat de beelden het verhaal maar vertellen.

kleurenoogst

Ik oogste herfstkleuren op mijn wandelingen van de afgelopen week.
Het schoolplein, op de foto helemaal onderaan, ligt vol met blad van de twee enorme platanen. Morgen zullen de schoolkinderen er weer een hele klus aan hebben om de bladeren bij elkaar te vegen. Maar ze doen het ieder jaar trouw.....