Opruimen is een heel proces.
Het is niet zomaar een kwestie van bekijken en besluiten wat je ermee wilt doen. Want aan veel spullen kleven herinneringen. En emoties. Vooral dat laatste. Er trokken vele vorige levens aan mij voorbij. Want ik ben al een tijdje bezig. En als je dan uiteindelijk een beslissing neemt, hebben die emoties ook een herwaardering ondergaan. En daarom is opruimen ook psychisch zo’n zuiverend proces.
Het moeilijkst vond ik de spullen die van mijn ouders kwamen. Bewaar ik het om de herinnering aan hen? Of hou ik alleen wat ik wil houden in mijn leven van nu? Ik koos voor het laatste. Oude fotoalbums leidden tot het delen van familieverhalen die in een boek terechtkwamen. En andere dingen blijven bewaard in de vorm van een verhaaltje hier op mijn blog. Dus waardevolle herinneringen gaan zo toch niet verloren.
En nu kwam ik iets tegen waarvan ik lange tijd niet wist wat ik ermee moest. Het zijn twee kleine speldjes die tussen de sieraden van mijn moeder zaten. Ze stammen uit de oorlog. De een is de kop van Wilhelmina uitgezaagd uit een dubbeltje. De ander is de Nederlandse Leeuw uit een stuiver afkomstig. Ze werden stiekem aan de achterkant van je revers gedragen als teken van verzet.
Ik wilde ze niet houden maar wat moest ik ermee? Ik besloot contact op te nemen met het Verzetsmuseum in Amsterdam. En ze wilden ze graag hebben. Zo leuk. En zo fijn dat ze niet ergens hoeven te verstoffen. Ik stuur ze dit weekend op. Een goede bestemming.
Wat bijzonder en een pracht bestemming!
BeantwoordenVerwijderenWat een goed idee om ze aan het museum te schenken.
BeantwoordenVerwijderenwat heb je het goed beschreven : wat er allemaal door je heen gaat als je spullen uit de familie op wil ruimen, en gelukkig heb je voor deze brochejes een mooie bestemming gevonden endat geeft een goed gevoel!
BeantwoordenVerwijderenZou ik denken dat dat een goede bestemming is.. dat zijn echt wel heel bijzondere speldjes.. met een verhaal erachter hè!
BeantwoordenVerwijderen