ontstressen

Even leek het al winters wit in het land, maar hier in de stad was elke vlok die viel al gesmolten voor hij de grond raakte. Ik volgde dag voor dag de blaadjes aan de iepen die ik vanuit mijn keukenraam kan zien. Ik zag de tussenstop voor de meesjes steeds kaler en het torentje van de Broederenkerk steeds zichtbaarder worden. 

Intussen probeer ik te ontstressen. 

Veel te veel gedaan. Met dingen lopen sjouwen en het later bezuren. Over mijn grenzen heen gegaan en dan een paar dagen alleen nog maar op de bank kunnen liggen. Stom stom. Qua opruimen ben ik nu wel door het grootste deel heen, dus het was niet voor niks. De bergruimte is zo goed als klaar. De laatste dingen gingen naar de kringloop. En mijn balkonnetje is ook winterklaar. Ik heb nog wat kleinere opruimdingetjes op het programma staan maar die hebben geen haast. En daar komt geen sjouwen aan te pas.

Op de radio hoor ik dat veel mensen 'nieuws-mijders' zijn geworden. Ik ook min of meer. Ik probeer het nieuws dat tot me komt heel zorgvuldig te bewaken. Want voor mij, zeker de laatste tijd, valt het nieuws ook onder stress. Ik vond op mijn telefoon een podcast over de Prikkel-pandemie. Ik viel ervan in slaap dus kan nog niet vertellen waar die over ging. Maar de titel spreekt voor zich: er komen zoveel prikkels op ons af tegenwoordig. We staan continu 'aan'. Ook het nieuws komt continu binnen. En veel goeds zit er niet tussen.

Om te ontstressen wil ik weer vaker wandelen. En weer eens iets creatiefs doen. Goede voornemens, in november.