verval

Ik heb echt helemaal niets met de herfst. Ook al zijn de kleuren nog zo mooi. Het is het seizoen van het verval. De overvloed van de zomer is aan het vergaan. Schimmels en paddenstoelen breken organisch materiaal af. Het is nat en blubberig en het ruikt naar rottend hout. Totdat er alleen nog de kale boomskeletten over zijn en alles grijs wordt. Daar vind ik dan wel weer een belofte in zitten.

Misschien heeft het te maken met mijn kennis van astrologie. De planeet Pluto vooral. In de mythologie is Pluto de god van de onderwereld. Hij werd in de bovenwereld verliefd op Proserpina, de dochter van Ceres, en ontvoerde haar naar de onderwereld. Uit wraak maakte Ceres de aarde koud en dor en onvruchtbaar. Kort gezegd, er kwam een compromis. Zes maanden woonde Proserpina bij Pluto in de onderwereld. En zes maanden vertoefde ze in de bovenwereld. Zo ontstonden de seizoenen.

In de astrologie staat de planeet Pluto voor transformatie. Het is een langzame planeet. En het proces van transformatie is een langzaam proces. Als je te maken krijgt met een levensgebied dat door Pluto geraakt wordt, dan ervaar je eerst het verval. De afbraak van het oude, dat eerst moet plaatsvinden voordat het nieuwe kan worden opgebouwd. Het zijn geen makkelijke processen. 

De bladeren die vallen staan symbool voor het loslaten van het oude. 

Aan de sterrenhemel vindt in deze periode een belangrijke gebeurtenis plaats. De langzame planeet Pluto verlaat na 20 jaar het teken Steenbok en doet zijn intrede in het teken Waterman. Er dient zich een nieuw tijdperk aan. Waterman, het teken van vernieuwing op allerlei gebied. Van vrijheid, gelijkheid en broederschap. Ook het teken van technologische vernieuwingen, zoals AI. Ik had zo gehoopt op een andere uitslag van de Amerikaanse verkiezingen. Maar kennelijk gaat de vernieuwing niet zonder slag of stoot. We zijn nog niet toe aan een vrouwelijke president. Wat een wereld leven we in nu.

Enfin. 

En dan was er ook nog die spreuk, die dichtregel van Hans Andreus, die op een gevel staat op het Lamme van Diezeplein. Ik wist nooit zo goed wat ik ermee moest. 
Maar in het licht van de wereld van nu dacht ik ineens het volgende. Het enige dat we kunnen doen is ons niet laten meeslepen door het donker, maar in het licht blijven. En dan is mijn overtuiging dat je zelf licht verspreidt.