Vandaag, 15 augustus, sta ik weer stil bij het einde van 'die andere oorlog', dit jaar 80 jaar geleden. De oorlog in Zuidoost Azië.
Mijn vader en zijn familie maakten de oorlog in het toenmalige Nederlands-Indië mee. Mijn vader in een krijgsgevangenenkamp op Borneo. Mijn grootouders als buitenkampers op Java. Twee verhalen waar ik al eerder over schreef.
Stil staan vandaag doe ik deze keer met drie schilderijtjes van mijn oma, de moeder van mijn vader. De oma waar ik eigenlijk zo weinig over weet. We bezochten ze elke zondag. In een bovenwoning in Den Haag. Maar de gesprekken waren altijd zo volwassen, daar begrepen wij kinderen niet zo veel van. Maar dat ze zich ontworteld voelden, was vooral bij mijn oma bijna tastbaar.
Ze schilderde. En dit zijn drie beschilderde tegeltjes, die bij mijn ouders aan de muur hingen. Ik heb ook nog een gebrandschilderd stilleven, maar het hout is erg donker verkleurd zodat je de voorstelling niet meer goed ziet. Ik heb haar jammer genoeg nooit zien schilderen, dus ik weet niet wanneer ze gemaakt zijn. Ik wou dat ik haar beter gekend had.
Ook deze geschiedenis mag niet vergeten worden.
BeantwoordenVerwijderenJa, jammer is dat, dat je haar niet beter hebt gekend. Maar schilderen dat kon ze wel.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi die tegeltjes. Het is nu wel meteen duidelijk dat jouw talent in de familie zat. Misschien van deze oma. Bijzonder ook dat de tegeltjes er nog zijn. En ja, er aandacht aan besteden, dat is belangrijk. Nog steeds! Een van de dingen waar ik spijt van heb in mijn leven is dat ik veel te weinig heb gevraagd. Aan mijn oma, aan mijn ouders...
BeantwoordenVerwijderenJa, die spijt heb ik ook, want ik weet zo weinig van deze grootouders.
VerwijderenHeel mooi deze kunstwerkjes, van emotionele waarde maar ook vol emotie gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenNee deze geschiedenis mag niet vergeten worden.