Vandaag, 15 augustus, sta ik weer stil bij het einde van 'die andere oorlog', dit jaar 80 jaar geleden. De oorlog in Zuidoost Azië.
Mijn vader en zijn familie maakten de oorlog in het toenmalige Nederlands-Indië mee. Mijn vader in een krijgsgevangenenkamp op Borneo. Mijn grootouders als buitenkampers op Java. Twee verhalen waar ik al eerder over schreef.
Stil staan vandaag doe ik deze keer met drie schilderijtjes van mijn oma, de moeder van mijn vader. De oma waar ik eigenlijk zo weinig over weet. We bezochten ze elke zondag. In een bovenwoning in Den Haag. Maar de gesprekken waren altijd zo volwassen, daar begrepen wij kinderen niet zo veel van. Maar dat ze zich ontworteld voelden, was vooral bij mijn oma bijna tastbaar.
Ze schilderde. En dit zijn drie beschilderde tegeltjes, die bij mijn ouders aan de muur hingen. Ik heb ook nog een gebrandschilderd stilleven, maar het hout is erg donker verkleurd zodat je de voorstelling niet meer goed ziet. Ik heb haar jammer genoeg nooit zien schilderen, dus ik weet niet wanneer ze gemaakt zijn. Ik wou dat ik haar beter gekend had.
Ook deze geschiedenis mag niet vergeten worden.
BeantwoordenVerwijderenJa, jammer is dat, dat je haar niet beter hebt gekend. Maar schilderen dat kon ze wel.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi die tegeltjes. Het is nu wel meteen duidelijk dat jouw talent in de familie zat. Misschien van deze oma. Bijzonder ook dat de tegeltjes er nog zijn. En ja, er aandacht aan besteden, dat is belangrijk. Nog steeds! Een van de dingen waar ik spijt van heb in mijn leven is dat ik veel te weinig heb gevraagd. Aan mijn oma, aan mijn ouders...
BeantwoordenVerwijderenJa, die spijt heb ik ook, want ik weet zo weinig van deze grootouders.
VerwijderenHeel mooi deze kunstwerkjes, van emotionele waarde maar ook vol emotie gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenNee deze geschiedenis mag niet vergeten worden.
Eigenlijk hoor je dat van iedereen die familie had met een oorlogsverleden: er werd niet over gesproken. Het is wel begrijpelijk, de mensen moesten door met hun leven en wilden weer gelukkig zijn. daarom denk ik dat er veel in stilte is geleden.wij zullen het niet weten. maar jouw oma heeft prachtige schilderijtjes na gelaten, erg verfijnd. en ze heeft haar talent aan jou doorgegeven toch?
BeantwoordenVerwijderenDe oorlogen daar worden snel onder de tafel geschoven, vooral de tijd na 1945, toen Nederland daar snel weer alles wilde annexeren. Mijn vader werd daar destijds ook naartoe gestuurd en werd zwaargewond, met een been minder terug naar Nederland gebracht. Hij heeft er nooit over verteld.
BeantwoordenVerwijderenJa de periode na 1945 is ook geen fraaie. Ook lang over gezwegen. Dat moet vreselijk zijn geweest voor je vader.
VerwijderenZo mooi die tegeltjes, een dierbaar bezit en het is te zien waar jij je talent vandaan hebt. Ik lees nu een boek van een Joodse jonge vrouw die moeite heeft met het zwijgen van haar familie.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt jouw talent niet van een vreemde... wat een prachtige kunstwerkjes! Ik snap dat je die oma graag beter had leren kennen.
BeantwoordenVerwijderenIs er door NL dáár weleens excuses voor aangeboden, voor die wantoestanden daar? ik weet het echt niet, maar het slavernijverleden is zoveel verder terug in de tijd en staat zo ontzettend in de aandacht, dat ik me dat elke keer afvraag als jij hiérover blogt. Ik weet alleen dat Wim Kan zich enórm opgewonden heeft toen keizer Hirohito in 1971 hier een staatsbezoek bracht.. toen kwam voor míjn ouders het leed die de mensen in de 'Jappenkampen' hadden ondergaan pas echt binnen geloof ik.. ik kan me hun medeverontwaardiging nog herinneren.. en ik was toen pas 11.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig die tegeltjes.. jouw oma kon ook echt goed schilderen zeg!
Waarover bedoel je precies? Ik weet het niet zeker maar ik dacht dat er voor de zg. politionele acties na 1945 wel excuses waren aangeboden. Kan me vergissen.
VerwijderenEn dan had je ook de Stichting Japanse Ereschulden die streed voor compensatie oa niet betaalde soldij aan de KNIL soldaten tijdens de oorlog. Daar zaten veel Molukse mensen bij die aan Nederlandse kant vochten. En behoorlijk in de steek gelaten zijn. Maar precies weet ik het niet.
Mooi die beschilderde tegeltjes en wat jammer dat je haar niet beter hebt leren kennen, je zou haar zoveel hebben willen vragen. Die geschiedenis mag inderdaad nooit vergeten worden.
BeantwoordenVerwijderen