Even op de nostalgische toer.
Ik plukte wat foto's uit een oud fotoalbum. Vandaar dat de kleuren een beetje vreemd zijn. Foto's uit de tijd dat mijn zoon nog klein was en we in Amerongen woonden. Nee dit ben ik niet, dit is Piepin. Met mijn zoon dus.....
Ze heet natuurlijk helemaal niet Piepin, ze heet Nellie. Maar mijn zoon, toen hij net leerde praten, gaf haar die naam, omdat ze bij het jasje aantrekken altijd zei: "Piep in!". Ze was mijn oppas annex huishoudelijke hulp annex steun en toeverlaat. We hebben nog steeds contact, zij het vooral via kerstkaartjes. Ze belde mij rond Oud en Nieuw en we kletsten weer bij. Kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen. Ik niet hoor, zij.
Het zat zo:
Ik ben gescheiden toen mijn zoon een baby was. Ik stond er alleen voor. In een dorp waar ik nog niet eens zo lang woonde. Regelmatig moest ik naar mijn advocaat in Veenendaal. En het was niet altijd mogelijk - of handig - mijn zoon mee te nemen. Mijn ouders, die later dichterbij zijn gaan wonen, woonden nog in de Randstad, dus waren ook niet altijd beschikbaar.
Ik ben gescheiden toen mijn zoon een baby was. Ik stond er alleen voor. In een dorp waar ik nog niet eens zo lang woonde. Regelmatig moest ik naar mijn advocaat in Veenendaal. En het was niet altijd mogelijk - of handig - mijn zoon mee te nemen. Mijn ouders, die later dichterbij zijn gaan wonen, woonden nog in de Randstad, dus waren ook niet altijd beschikbaar.
Ik zette een advertentie (pre-internet, hè) in het plaatselijke krantje voor een oppas voor 1 ochtend per week. En kreeg iets van veertig reacties. Ik koos er één uit, een vrouw met fantastische papieren op het gebied van omgaan met kinderen. Maar toen ze tegenover mij op de bank zat, vond ik haar koud en zakelijk. Ze ging bovendien eerst nog op vakantie dus kon pas een maand later beginnen. Terwijl ik NU een oppas nodig had. Zij werd het dus niet.
Het werd Piepin. Ze woonde drie straten verderop, wat ouder dan ik, vier grotere dochters, en warm. Vooral warm!
Bijna vier jaar paste ze op. Totdat mijn zoon naar de kleuterschool ging. Ze maakte met tomeloze energie de keuken schoon, stofzuigde, en nam daarna mijn zoon mee naar haar ouders. Waar 'opa Amerongen' guldens uit de oren van mijn zoon toverde. En op die ene ochtend per week kon ik mijn zaken regelen. Later werd dat mijn vrije ochtend. Even geen 24/7 moeder zijn, maar een ochtendje voor mezelf. Soms ging ik naar een vriendin, soms gewoon even winkels kijken en ergens koffie drinken. Mij-tijd.
En ondertussen was mijn zoon in veilige handen. Ik heb zo veel aan haar te danken. Een vrouw uit duizenden! Ik denk nog altijd met warmte aan haar terug. Dit zijn de engelen op je pad!
Wat grappig, Piepin. Ze ziet er ook erg lief uit en gericht op je zoon. Ze zal een zegen geweest zijn
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk wel geposeerde foto’s maar een schat!
VerwijderenWat heerlijk om zulke mensen om je heen te hebben, vooral in een tijd zoals jij beschrijft. En sommige namen/woorden moet je in ere houden, gewoon omdat ze leuk zijn.
BeantwoordenVerwijderenZo iemand in je omgeving is zó fijn. Leuk dat jullie nog contact hebben.
BeantwoordenVerwijderenWat een schattig knulletje was je zoon. En wat een enorme bof om zo'n liefdevolle vrouw te ontmoeten.
BeantwoordenVerwijderenMooie herinneringen uit moeilijkere tijden denk ik.
BeantwoordenVerwijderenDe Piepins laten deze wereld draaien en krijgen er meestal te weinig waardering voor.. vind ik. Maar van jóú wel hè.. ik hoop echt dat ze het leest, maar ik dénk dat je dat indertijd ook wel liet merken, hoeveel ze gewaardeerd werd. :-)
BeantwoordenVerwijderenIk wou haar even in het zonnetje zetten. Ook mooie herinneringen aan onze Amerongse tijd. Elke tijd heeft zijn ups en downs. En Piepin hoort bij de ups. Absoluut.
BeantwoordenVerwijderenWat een geluk als je op zo'n moment iemand vindt als Piepin.
BeantwoordenVerwijderenEen engel op je pad. Fijn als je die tegenkomt in een moeilijke tijd.
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtig verhaal. Ik ben er stil van. Piep in.......wat lief, je zoontje die er een naam van maakt. En wat een schat van een vrouw, Piepin. En jij, ook al zo'n schat die zo mooi kan schrijven. En de kleuren, hoogst modern via hippe Instagram filters ;-) Even terug in de tijd, een tijd die moeilijk was maar ook mooi.
BeantwoordenVerwijderenDankje Geri! Leuk van die filters, en ik maar denken dat de kleuren niet goed zijn. :) Dat alleenstaande-moederschap waar ik toen mijn schouders onder zette, is eigenlijk een deel van mijn verhaal geworden. Het heeft zo moeten zijn. Maar niet zonder engelen op je pad!
VerwijderenWat een lief verhaal. En wat een leuke bijnaam, Piepin. Ik vind de foto's ook warmte uitstralen.
BeantwoordenVerwijderenEngelen op je pad. Ze bestaan echt en wat heerlijk als er zo goed voor je kind gezorgd wordt.
BeantwoordenVerwijderenAh, wat een warmte vóór deze bijzondere vrouw voel ik in je woorden over haar! En treffend wat je schrijft over de dame met de 'beste' papieren - daarvan zijn zoveel voorbeelden, dat 'papieren' inderdaad niets zeggen, maar hoe het hart van iemand is wél... Fijn dat jij daar, in een lastige tijd, een goed gevoel voor had. Je verhaal maakt mij ook meteen milder naar mijn nieuwe buurvrouw toe: een alleenstaande moeder van een kind van twee. De vader van dit kind liet zwangere moeder stikken toen hij hoorde dat ze zwanger was... Enfin: ingewikkeld verhaal, jij hebt met dit blog mijn hart geraakt om er te zijn voor mijn buurvrouw als dat nodig is. Dank je wel <3
BeantwoordenVerwijderenEn jij ook dankjewel voor je reactie, Anuscka. Ik had wat aarzeling om dit te schrijven en te publiceren op het blog. Toch een erg persoonlijk verhaal. Wat fijn dat jij erdoor geraakt werd. En meer begrip hebt nu voor je buurvrouw. Elk verhaal is natuurlijk weer anders, maar de verantwoordelijkheid alleen dragen vond ik bij vlagen zwaar. Ook al doe je het met liefde.
VerwijderenPrachtige foto's! En wat fijn dat ze je (en jullie) leven wat lichter maakte!
BeantwoordenVerwijderenGeweldig zo iemand. Het zegt al genoeg,dat jullie nog contact hebben
BeantwoordenVerwijderen