Dus er valt altijd wel iemand te groeten als ik me buiten de deur begeef. De buurvrouw recht tegenover mij heeft haar terras versierd met plantjes, hartjes, slingers en nog veel meer moois. Taferelen die wisselen met de seizoenen. Ze is er altijd mee bezig en er valt steeds iets nieuws te bewonderen. Soms trekt een vandaal iets kapot, of wordt er een plantje gestolen. Maar ze krijgen haar er niet onder. Eigenlijk is ze veel te jong vergeleken met de andere bewoners. Daar zit een verhaal achter, dat ik hier niet ga vertellen.
Een eindje verderop zit eenzame buurvrouw. Tegenwoordig alleen, want haar vriendin, met wie ze altijd koffie dronk en boodschappen deed, is twee maanden geleden overleden. Er woont al weer een nieuwe persoon in dat apartement. Zo gaat dat. Met haar maak ik altijd een praatje, als het even kan. Ze is geboren en getogen Deventerse en weet alles te vertellen over de illustere figuren die Deventer kent. Of over vroeger tijden. In prachtig Deventers dialect.
Vanmorgen zaten ze er met zijn tweeën. Ze hebben elkaar gevonden: veel-te-jonge-buurvrouw en eenzame buurvrouw. Samen koffiedrinkend bij de laatste. Ik streek er ook even neer, met mijn boodschappenkar volgeladen. Zij weten met zijn tweeën van alles te vertellen over mijn flat, waar ze op uitkijken. De ins en outs van mijn naaste buren. Dingen die ik niet weet, maar die zij zien gebeuren. Er valt ook veel te zien, want mijn trappenhuis is het kleurrijkst van het hele complex.
Of ik ook niet aan de overkant kan komen wonen, vragen ze. Maar nee. Eigenlijk is dat mijn grootste nachtmerrie. De zeggenschap over mijn leven kwijtraken. Toch kun je dat van deze twee dames niet zeggen. Dus misschien moet ik mijn mening bijstellen.
Op één hoog, in een flat die door corona een tijdje leegstond, woont nu een mevrouw met een poes. Een ware evenwichtskunstenaar, die poes. Enfin, je maakt wat mee.
Och zo'n eenzaam mensje. Mijn kat mocht nooit op die hoogste rand zitten maar deed het toch.
BeantwoordenVerwijderenDie mevrouw haalt hem regelmatig van dat randje weg, maar hij zit er steeds. Op de foto kun je de hoogte niet zien, maar hij/zij heeft geen hoogtevrees.
VerwijderenAanleunwoningen zijn niet zo erg :) dan ben je nog eigen baas, met het gemak van hulp dichtbij.
BeantwoordenVerwijderenMaar, gezellig zo even buurten en het zal de eenzame oudere goeddoen...
Voor een praatje is het ideaal, zo'n terrasje direct aan de straat.
VerwijderenHet lijkt mij toch echt dat je daar nog niet aan toe bent. Maar een praatje maken, dat kan wel!
BeantwoordenVerwijderenPraatje wel. Maar het is toch je laatste woonplek... nee daar ben ik nog niet aan toe.
VerwijderenHeerlijk,zulke gesprekken
BeantwoordenVerwijderenMet prachtige mensen! Ook de kleurrijke mensen in mijn flat trouwens!
VerwijderenGezellig zo'n buurpraatje en tja je weet het he ik zie het een beetje anders. Ik zie het zeker niet als je vrijheid kwijtraken maar meer als ondersteuming als je zelf niet meer in staat bent beopaalde problemen op te lossen dan is er ondersteuning bij de hand. Mijn ouders woonden wel in het verzorgingshuis en deden gewoon hun eigen ding. De gezamenlijke activiteiten zijn geen verplichting. Mijn vader ging alleen naar de klassieke muziek. Je kunt gaan en staan waar je wilt. Maar als je niet meer kunt gaan en staan waar je wilt door handycaps zit je in een eigen groot huis dat je niet meer kunt behappen ook gevangen. Het is maar net hoe je het bekijkt En je komt tegenwopordig niet eens meer in aanmerking voor een verpleegheuis en dergelijke zonder een behoorlijke indicatie. Dus wees niet bevreest. 🤣
BeantwoordenVerwijderenHet is waar wat je zegt, Elly. En als je ervoor kiest is het goed. En soms heb je geen keus, dat geldt ook voor mijn veel-te-jonge buurvrouw. En ik heb bewondering voor wat ze ervan maakt.
VerwijderenMaar ik moet steeds aan mijn vader denken, die voor geen goud op zo'n plek wilde wonen. Opgesloten zitten, zei hij. En gelukkig hoefde het niet, hij redde het met hulp op zijn eigen plek. Maar ik heb hetzelfde gevoel als mijn vader. Ik dacht altijd dat het kwam omdat hij in een jappenkamp had gezeten. Maar ik heb dat niet en voel hetzelfde.
Ik zie de kleine wereld daar aan de overkant, waar veel lege plekken vielen in het coronajaar. En nee, ik wil er niet zitten.
Lees deze blog nu pas - mooi blog. Moest bij de te jonge vrouw denken aan een oud-collega van me die beide voeten brak bij een onbenullige val, en als alleenstaande dus met twee benen in het gips niet voor zichzelf kon zorgen en zo in een verzorgingstehuis terecht kwam. Waar ze overigens zó veel leerde van haar, zo veel oudere, medebewoners. Voor haar was het een heel bijzondere tijd. (En ik reageer hier vanwege wat je over je vader schrijft, maar vervolgens weet ik eigenlijk niet wat ik daarop moet zeggen. Anders dan: slik)
VerwijderenDankjewel, Anuscka. Wat mooi dat zij het als een bijzondere tijd kon ervaren. En over mijn vader: toevallig heb ik vandaag iets over mijn vaders familie geschreven. Het zijn familieverhalen, die ook bij mij horen.
VerwijderenWat geef je een mooi inkijkje in een kleine gemeenschap.Ik zou er ook niet willen wonen maar soms is het een prima oplossing voor mensen.
BeantwoordenVerwijderenIk vind die gesprekjes hartstikke leuk, en zij ook, denk ik.
VerwijderenWat leuk zo die verhalen te horen en ja die kat is eigenwijs maar dat kan wel kloppen want het is een dame volgens mij.
BeantwoordenVerwijderenJij hebt een plein en ik vind de verhalen over jouw buren ook zo leuk om te lezen.
VerwijderenNog niet aan toe maar wel leuk dat je een praatje met die bewoners kan maken.
BeantwoordenVerwijderenNice that people are able to make friends and chat again, it's been such a lonely 2 years with the restrictions of covid. I like chatting to the elderly, they have experienced things we will never see or do and have much wisdom. I think every home should have a cat if it can - they are soul companion.
BeantwoordenVerwijderenHi Betty! It was indeed lonely for my across the street neighbours. Thanks for your visit!
VerwijderenIkzelf maak me wel eens zorgen dat de verzorgingshuizen weg zijn. Mijn ouders woonden hun laatste jaren in zo'n huis. Het was aanpassen, want kleine kamers. Veel boeken moesten weg. En gezamenlijk eten, dat was ook wat in het begin. Maar wat waren ze blij met die intens lieve zorg die ze kregen wanneer ze het nodig hadden. Wanneer ik de leeftijd krijg die zij hadden toen ze naar een zorginstelling gingen en ik zorg nodig heb, wat dan? Ik wilde dat de regering iets heel creatiefs bedacht ter vervanging van de verzorgingshuizen. ik heb ons al laten inschrijven bij Knarrenhof. Het enige initiatief dat er momenteel is en langzaam van de grond komt.
BeantwoordenVerwijderenHet is voor de kinderen wel geruststellend dat ouders goed verzorgd worden. Maar mijn vader wilde dat absoluut niet. Nu moet er van alles geregeld worden om in je eigen huis te kunnen blijven wonen. Niet altijd handig.
VerwijderenDe Knarrenhof, oja. Tijd geleden iets over gelezen. Fantastisch initiatief.
De ditjes en datjes van alledag, mooi omschreven! :-)
BeantwoordenVerwijderenMooi dat die twee dames elkaar hebben gevonden!
BeantwoordenVerwijderen