Deze foto werd op militair vliegveld Melsbroek in België genomen door freelance fotografe Johanna Geron voor het persagentschap Reuters. Link.
We hebben allemaal een persoonlijke invalshoek, waarom een bepaald onderwerp in het nieuws ons extra aanspreekt.
Mijn hart ligt bij vluchtelingen.
Ik weet niet meer wanneer het was, tientallen jaren geleden. Er was iets
gebeurd in de wereld en er kwam een stroom vluchtelingen op gang. Beelden op
de televisie. Mijn hart brak. Het was vlak voor Kerst. Het contrast tussen mijn wereld en de hunne. En sindsdien steun ik de Stichting Vluchteling.
Waarom sprak mij dat zo recht in het hart aan?
Dat weet ik niet zo goed. Misschien omdat de familie van mijn vader na de oorlog zonder enig bezit van Nederlands-Indië naar Nederland 'gerepatrieerd' werd. Geen vluchtelingen, zo werd dat niet genoemd. Maar wel ontworteld. Ik schreef er eerder over.
Misschien ook wel omdat ik verschillende keren woonde op een plek waar ik op korte termijn weg moest. En ik voel weer de knoop in mijn maag als ik daaraan terugdenk. Want vind maar weer even geschikte andere woonruimte. Of het nu een kamer is, of later, een woning. Toen al niet makkelijk, nu nog steeds niet. Hoe is het mogelijk. Maar dat is een andere discussie. Gelukkig is het mij steeds gelukt.
Me thuis voelen is een thema. In mijn leven, ook op mijn blog. Ik verkaste een
aantal keren. En begon opnieuw. Misschien is dat het. Een nieuw leven beginnen
op een andere plek. Ik deed het dus verschillende keren. Gewoon in Nederland.
Tussen Nederlandse mensen. Die een taal spreken die ik versta, eh, behalve
toen ik toen drie jaar in Limburg woonde.
Nu woon ik in een multi-culti-flat. En dat is wel eens aanpassen. Ook van mijn kant. Maar ik ervaar ook de warmte van de mensen die niet van Nederlandse afkomst
zijn. Hoe ze onze taal spreken. En de gastvrijheid, die voor ons Nederlanders niet meer vanzelfsprekend
is.
Al die jaren namen de stromen vluchtelingen alleen maar toe. En werden de
beelden op de televisie alleen maar hartverscheurender. In de komende jaren worden er miljoenen klimaatvluchtelingen verwacht, las ik op teletekst. En het enige dat
binnen mijn macht ligt, is de Stichting Vluchteling steunen. Dus dat doe ik. En een beetje inschikken, letterlijk en figuurlijk.
En de trauma's die ze mee nemen. Verschrikkelijk
BeantwoordenVerwijderenJe hebt een mooi stukje geschreven, het grijpt mee aan!
BeantwoordenVerwijderenZeker een heel mooi stukje.
BeantwoordenVerwijderenHoewel ik niet een dergelijke voorgeschiedenis heb, voel ik precies hetzelfde. En als ik de kreet 'gelukzoekers' hoor spring ik uit mijn vel!
BeantwoordenVerwijderenLijkt me verschrikkelijk, alles te moeten achterlaten en dan in een land terecht te komen, waar ze je liever weer zien gaan dan komen (want zo'n land zijn we hier helaas geworden..).. en dan tóch zó je best doen om er te settelen en een veilige toekomst voor je kinderen te bewerkstelligen.. ik geef het je te doen.
BeantwoordenVerwijderenMooi log.
Ik dacht al wel dat het deels te maken heeft met de geschiedenis van je vader. Het lijkt raar dat je als kind psychisch last kunnen hebben van iets ergs dat je ouders meemaakten. Het komt echter veel voor en wanneer je erover nadenkt is het eigenlijk helemaal niet raar. Een kind is zo ontvankelijk. Dan maak je in je leven een paar keer een soort herhaling mee, ontheemd en bang zijn. Je voelt het in elke vezel. Het is niet meer alleen een verhaal wat je hoort via het nieuws. Je hebt er gelukkig een vorm voor gevonden om mee om te gaan. Je inzetten voor vluchtelingen. En hoe nodig is dat!
BeantwoordenVerwijderenDat mijn oma vooral niet gelukkig was in Nederland, dat voel je als kind heel goed. Pas later weet je meer over hun verhaal. En wat veel bij Indische mensen speelt is dat ene been daar in dat verre land. Dat moeten vluchtelingen vast ook hebben. Die betrokkenheid bij dat verre land, dat blijft.
VerwijderenEn door mijn eigen levensverhaal kan ik er een klein beetje van begrijpen.
Fijn om dit nu eens positieve berichtje over vluchtelingen te lezen.
BeantwoordenVerwijderenOok wij hebben een tijdje in een multi-cultiflat gewoond.
En al tijdens de verhuizing was er leuk contact.
Ik sjouwde met een kast (samen met een van m'n zoons, maar werd door een Marokkaan weggeduwd: "is zwaar voor vrouw, ik zal doen" en later de gezellige contacten...
Vluchten doe je niet voor je plezier. Als wij in zo'n situatie zouden komen, vinden we het ook fijn als we geholpen worden!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel allemaal, voor jullie lieve reacties. Dat doet me goed!
BeantwoordenVerwijderenIk weet ook wat het betekent te moeten vluchten en bedreigd te zijn. Judy
BeantwoordenVerwijderenhttp://alsdehemelvalt.blogspot.com/search/label/Hoofdstuk%2001?m=0
Mijn betrokkenheid bij vluchtelingen is ook groot en ik begrijp niet alle weerstanden in politiek en bij mensen. Dank je wel voor dit mooie stuk dat je schreef.
Judy what a special post. Yes our hearts should be touched by these refugees. Especially when we see the children. So glad you shared your thoughts regarding this heartbreaking subject. Hugs!
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige foto! Ik geniet van de vreugde die je ziet in de huppel van het meisje!
BeantwoordenVerwijderenMooi stuk, Judy. Ik deel je gevoel
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven en ook wel herkenbaar. De foto van die vluchtelingen heb ik ook voorbij zien komen, wat een topplaat. Ik heb een paar jaar met vluchtelingen gewerkt en herinner me nog situaties van hartverscheurend tot aan zo intens dankbaar. Mijn geheimhoudingsplicht laat het helaas hierbij maar ik zou er graag over schrijven.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi stukje heb je geschreven. En de foto met dat huppelende meisje past er perfect bij.
BeantwoordenVerwijderenHartverscheurend, soms kijk ik met tranen in de ogen. Ik zou willen dat ik al die mensen kon helpen.
BeantwoordenVerwijderenVluchten en alles achter laten, verschrikkelijk. Goed dat je er aandacht aan besteedt in je blog.
BeantwoordenVerwijderenJe woorden raken me... en de foto erbij ook. Multi-culti is mij totaal vreemd. Ik leef, en heb altijd geleefd, in een 'witte' wereld. Niet bewust gezocht. En soms denk ik wel eens... dat dit mij 'armer' maakt...
BeantwoordenVerwijderenIk zat, net als velen, vol met vooroordelen. En die zijn allemaal gelogenstraft.
Verwijderen