elke dag een draadje...

Terwijl ik dit blogje lardeer met overgebleven fotootjes van mijn laatste wandelingen, kan ik tussendoor vertellen dat mijn berging leger en leger wordt. Voor een deel komt dat omdat er dingen naar boven zijn verplaatst, waar ik... de boel beter kan ordenen. Gereedschap bij gereedschap bijvoorbeeld. Maar er is al een hoop naar de kringloop, verkocht of weggegooid. Het is veel werk en dat trekt een wissel op mijn spieren. Maar langzaam komt er schot in. En overzicht. Mijn oma zei vroeger: elke dag een draadje is een hemdsmouw in een jaar. En zo is het. 

Het karweitje - wat zeg ik, karwei - dat zich nu aandient is fotoalbums digitaliseren. En vooral bij de oude albums van mijn moeder en oma komen er nog moeilijke keuzes aan. Daar zal vast ook wel weer een blogje uit voortvloeien. 

De foto hierboven nam ik om de wisteria. Ik moest een beetje om een uitladende vrachtwagen heen fotograferen, en later zag ik dat de laadklep nog net links op de foto staat. Jammer dan. De chauffeur wachtte heel aardig totdat ik de foto had genomen. 

De foto hieronder is van een geliefde plek van mij: het tuintje met de rode beuk aan de achterkant van de Proosdij. Je kijkt even niet en floep, hij staat ineens vol in blad. 

In een straatje dat achter langs een winkelstraat loopt, staat het vol met geparkeerde auto's. Het is geen bijzonder of mooi straatje. Maar er is iemand die daar een geveltuintje creëerde met potten. Soms kun je het tuintje niet goed op de foto krijgen omdat er auto's voor staan. Maar elke keer als ik er langs loop geniet ik. De maker m/v moet iemand zijn met een grote liefde voor de natuur. Er zitten ook altijd vogels bij de voedercontainers in het boompje. De mussen hoor je meer dan dat je ze ziet.

Niet ver daar vandaan, ongetwijfeld gedaan door dezelfde tuinliefhebber, zag ik dit. Een aanstaand bloementuintje. Ik hou het in de gaten.

En tot slot nog een foto genomen in de Kloostertuin. Niet zozeer om de bloemen die je in mijn vorige blogje zag, maar om het mooie groen en het licht.