thuis voelen

Het was een tijdje stil hier op mijn blog. Het laatste blaadje van de boom aan de achterkant van mijn flat is gevallen en op mijn balkon geland. De dagen zijn donker. Ik was aan het nadenken.....

Volgend jaar februari woon ik 6 jaar in Deventer. Ik kwam hier nieuw wonen, een sprong in het onbekende. Na een langdurig conflict met de woningbouwvereniging in mijn vorige woonplaats, had ik zo'n behoefte aan iets nieuws. Ik kon een flat krijgen aan de rand van de binnenstad en zei: ja!

Als Randstedeling van afkomst was het wennen in het Oosten. Een praatje hier, een praatje daar... het viel niet altijd in goede aarde. Ik schreef het al eerder, ik voel me vaak een 'Englishman in New York'. De mensen met wie ik in gesprek raakte, waren vaak mede-Westerlingen. Met dezelfde ervaringen als ik.

Eén van de dingen die mij meteen opviel was: niemand houdt hier rechts. Ja, wel op de weg in het verkeer natuurlijk. Maar niet als voetgangers in het drukke winkelgebied. Op marktdagen zie je soms een muur van mensen op je afkomen en geen mens die een stap opzij doet. Het veiligst ben je als je het midden aanhoudt. En soms krijg je van die woordeloze spraakverwarringen als je neus aan neus met iemand komt te staan: wie gaat welke kant op?

De verklaring, heb ik wel eens gelezen, is dat in drukke stedelijke gebieden er ongeschreven regels bestaan, zoals rechts houden. In het drukke Tokio of in Londen botst niemand tegen elkaar, daar zijn ze opgegroeid met drukte. En met ongeschreven regels om alles in goede banen te leiden. In Deventer is de drukte van recentere datum, denk ik.

Ik hou van de binnenstad. Ik hou van de IJssel. Ik maakte veel foto's en schreef er stukjes over. Maar  thuis voelen  is een ander verhaal.

Elke keer als ik terugging naar mijn vorige woonplaats op de Utrechtse Heuvelrug, voelde ik heimwee. Van het groen van de bossen kreeg ik soms tranen in mijn ogen. O wat mis ik dat groen! In Deventer zijn de Kloostertuin, het Vogeleiland en de IJssel dierbare plekken geworden waar ik even de natuur in me op kan zuigen.

Dus dacht ik: als ik de kans krijg ga ik terug. Ik worstelde lang met die gedachte maar in mijn hart was het duidelijk. Ik ga terug.

Maar ergens in oktober, veranderde er iets. Ik dacht, al dit moois waar ik elke dag doorheen wandel, ga ik missen. En de mensen die ik inmiddels ken en groet, ik ga ze missen. Ik liep vanmorgen even langs de IJssel omdat ik had gelezen dat het waterpeil weer langzaam stijgt. Ik ga die mooie rivier missen.

Straks begint weer een nieuw jaar.
Begin van dit jaar schreef ik een stukje over 'wat is jouw woord van het jaar?'. Het woord dat ik koos was 'helderheid' .... 'clarity'. En in vele opzichten zijn de spoken uit het verleden in mijn hoofd een stuk opgehelderd. En na een jaar waarin ik heel weinig schilderde, is in 2018 mijn inspiratie weer in volle glorie teruggekomen.

Maar waar ligt mijn 'thuis'? Ben ik hier nu toch wortel aan het schieten? Ik denk dat mijn volgende 'woord van het jaar' het woord 'thuis' moet zijn.