scheepsbeschuit

Mijn wandelingen elke ochtend op die paar vierkante kilometer binnenstad van Deventer, vallen in het niet bij de prachtige reis- en fotoverslagen die ik op andere blogs lees. Over verre en minder verre buitenlanden, waar ik tweedehands enorm van meegeniet.....

Maar als ik wandel, vliegen alle zorgen en piekers mijn hoofd uit. En even kijken naar het water van de IJssel is - ik schreef het al eerder - goed voor de ziel. Het is vast hetzelfde als mediteren, waar ik overigens helemaal niet goed in ben. Een ander gaat mantra zingen, ik wandel.

Ik had wel wat te verwerken de afgelopen tijd. Een diagnose die zomaar uit het niets kwam, en die achteraf gezien, reuze meeviel, er valt heel goed mee te leven. Terwijl ik net een beetje in het reine was gekomen met de vraag of ik wel of niet in Deventer wilde blijven. En toen dat.

Op zulke momenten mis ik wel een arm om me heen. Maar ik heb wat hulp gehad van een vrouw waar ik eerder was, toen ik net hier kwam wonen en een volkomen nieuwe start maakte. Het was fijn en vertrouwd om opnieuw met haar te praten. Er hangt een schilderij van mij in haar praktijkruimte.

Maar ik ben er weer, mezelf, niet helemaal de oude, maar een wijzere nieuwe. Ik weet nu weer, dat ik niet omval als er iets gebeurt. En dat is goed om te weten.

Ik heb ook weer ruimte om verder te gaan met lijnen. Het ging zo goed begin dit jaar. Maar ik stond een tijdje stil, eerst andere dingen het hoofd bieden. En het gaat weer goed. Koolhydraatarm.

Het gekke is, dat ik kookprogramma's heerlijk vind om naar te kijken, als ik lijn. Moet kennelijk mijn honger stillen met mooie beelden. Idioot gewoon. Terwijl ik toch echt geen honger lijd. Foto's van ijscoupes en pizza's op andere blogs springen mij meteen in het oog.

Dat doet me denken aan wat mijn moeder vertelde over de hongerwinter. Dat ze toen uren lazen in kookboeken, en met elkaar ruzieden over welke taart ze het eerst zouden bakken als de oorlog voorbij was. En dat ze kilometers omliepen naar de bakker met het lekkerste scheepsbeschuit.

Jaren geleden lag ik in het ziekenhuis met een blindedarmontsteking. Ik had ruim een week niets gegeten. En na de operatie mocht ik in het begin alleen vloeibaar. Als ze op de gang voorbijkwamen met de lunch, kon ik in de zaal een boterham ruiken. Wat rook dat lekker! En nu eet ik geen brood meer, hoe ironisch.

Ik heb een ijscoupe geschilderd, ter illustratie van dit blogje. Iets waarop ik mezelf ga trakteren als ik weer een paar kilo kwijt ben. :)
Fijne week gewenst!

De reisbloggers, de mantra-zangers, de ijscoupe- en pizza-eters: you know who you are! ;)