Dit kwam voorbij op facebook. Het is geschreven door Kitty O'Meara, op haar blog.
Wat een achtbaan van emoties in een week tijd. Begin deze week was het nog een gevoel van onrust, uit mijn doen, om niet meer de dingen te kunnen doen zoals ik ze altijd deed. Ik dacht dat ik gewoon door kon gaan met boodschappen doen als het mij uitkwam. Bijna elke dag even de deur uit. Maar in de loop van de week drong het besef tot me door dat dat niet houdbaar was.
Mijn zoon vond dat ik helemaal niet meer in winkels moest komen. Dan maar laten bezorgen. Daar gingen de raderen in mijn hoofd, om half 5 's morgens, en ik kon niet meer slapen. Nog helemaal donker, maar een merel vond dat het al ochtend was. Ik niet. Irritant. Ik wou weer slapen. Maar dat lukte niet. Ik raakte bijna in paniek bij de gedachte dat in elke winkel het gevaar op de loer lag. Ik lag in mijn hoofd boodschappenlijstjes te maken. En te bedenken hoe ik in hemelsnaam winkels zou kunnen vermijden. Makkelijker gezegd dan gedaan.
De volgende dag heb ik voor een week boodschappen gedaan, in supermarkt en bij de drogist. Medicijnen opgehaald bij de apotheek. Nu vul ik altijd aan het begin van de maand voorraden aan. Maar deze keer voelde ik me schuldig. Ben ik aan het hamsteren?
Schappen bij de drogist leeg. Dus vandaag moest ik terug. Maar nu overal strepen op de vloer op afstanden van 1,5 m. En de winkeldames achter plexiglas. Het begint veiliger te voelen. Volgende week zal ik toch voor de verse dingen naar een winkel moeten.
Het verhaal van Kitty begin ik langzaam te waarderen. Eerst dacht ik: ja ja, zal wel. Maar als ik bij mezelf naar binnenkijk, komt er wel steeds meer rust. Een nieuw evenwicht. We zijn emotioneel door elkaar geschud. Helen.
De aarde heelt ook. In korte tijd is de lucht stukken schoner geworden. Dieren komen weer tevoorschijn. Ongelooflijk.
Alles gaat voorbij. En ik hoop dat dit allemaal snel voorbij gaat. En we allemaal zonder kleerscheuren uit deze periode tevoorschijn komen. En misschien een beetje beter dan voorheen.
Zorg goed voor jezelf! En anderen! Een virtuele hug!
Ik begin me nu net veel rustelozer te voelen. Ik ben 2 maal naar de supermarkt en de drogist geweest en het voelt heel raar. Onwennig in de mij zo bekende winkel. Ik koop altijd voor een week en het voelt nu ineens ook als hamsteren. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. En dan vandaag lezen dat mensen massaal naar bouwmaterialen winkels gaan. Ik geloof het gewoon niet. Het voelt alsof ik gekke Henkie ben die binnen zit. Ik blijf het netjes doen hoor.
BeantwoordenVerwijderenIk begin de onrust langzaam kwijt te raken. Maar had best een paniekaanval afgelopen week. Ik ging toch elke dag even naar buiten en naar een winkel, maar dat hoeft dus nu niet meer, omdat ik genoeg in huis heb nu.
VerwijderenHet is een bijna onwerkelijke wereld waarin we nu leven .Ik ga om de dag toch boodschappen doen .We hebben nauwelijks bergruimte en geen diepvriezer en dan moet je wel .Ik ben nog steeds verbaasd over het vreselijke hamsteren .Zelfs koek en snoep chips en dergelijk worden gehamsterd blijkbaar ,bizar hoor alsof dat een noodzaak is .
BeantwoordenVerwijderenZolang als mensen die afstand in acht nemen, moet het kunnen. Je moet toch eten.
VerwijderenBij mij is de onrust nog steeds heel erg aanwezig.. omdat je gewoon niet weet wat er nog boven je hoofd hangt. En dat van dat schuldig voelen omdat je voor een week boodschappen doet, terwijl je dat altijd al deed, herken ik héél goed. Ik begin die hamsteraars een kléín beetje te begrijpen.. hoe minder je in die winkel komt hoe beter volgens mij.. er lopen me er teveel rond die zich helemaal nérgens wat van aantrekken..! Maar dat van dat wc-papier snap ik nog steeds niet.. óf ze moeten met hun kinderen iets leuks van papier-maché willen gaan maken? ;-)
BeantwoordenVerwijderenVind het wel een mooie tekst.. geruststellend.. we moeten er maar op vertrouwen dat het ooit weer goed komt.. ik vraag me alleen dus wel af: wanneer?
Ja, die onzekerheid is erg vervelend. Haha, wie weet wat voor mooie kunstwerken er gemaakt worden van wc papier. :)
VerwijderenHet is ook wennen allemaal. Het enige wat nog niet helemaal goed gaat is de 1,5 meter afstand bewaren tussen de mensen. Ik zie ze buiten naast elkaar lopen of bij elkaar staan. Of fietsen.
BeantwoordenVerwijderenHier in de krant stond nog een stuk over de jongeren. Ze hoesten expres naar mensen en hebben scheid aan de 1,5 m afstand, want ze worden toch niet ziek. Nee, zij misschien niet maar anderen misschien wel door hen.
Rustig aan doen Judy en ik noem het geen hamsteren, want je moet nu gewoon ook zorgen dat je voor 1 of 2 weken voedsel in huis hebben. Puur voor het geval dat.
Wat de wc-hamsteraars betreft: dat kan ook voor de buren en/of ouders zijn, of dat je een groot gezin hebt. Je wil tenslotte niet zonder zitten. 🤪
Ikzelf blijf zo veel als mogelijk is binnen. Mijn man doet de wekelijkse boodschappen en dan maar hopen dat hij niet iets oploopt.
Sterkte met alles.
Dat had ik bij de Dirk, dat die afstand niet goed in acht genomen werd. En het was best wel druk daar. Ik kan nu wel een tijdje vooruit met wat ik in huis heb. Goed dat je binnen blijft.
VerwijderenMijn manier om de onrust en gejaagdheid het hoofd te bieden, was zorgen voor voldoende voorraad in huis. Dat is een menselijke reactie. Toen ik ruim een jaar geleden werd geopereerd was er ook voor drie maanden voorraad, bij wijze van spreken. Ik ben meer toiletpapier gaan kopen na de berichtgeving over lege schappen. Het gaat mij niet gebeuren dat we zonder komen te zitten met vijf personen in huis. Ik ben inmiddels dat gezeur erover meer dan zat! Hou je haaks Judy XxX
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp je volkomen, Ageeth. Dat was wat mij uiteindelijk ook rust gaf: genoeg in huis hebben en niet meer zo vaak naar de winkels hoeven. Blijf gezond!
VerwijderenGejaagd was ik vandaag ook, ergens ben ik bang dat we binnenkort de deur niet meer uit mogen, dat we België achterna gaan. Afwachten, moed houden.
BeantwoordenVerwijderenElke winter heb ik wel een voorraad. alleen nu is die langzaam groter aan het worden. Naast de wekelijkse bestelling,die netjes op de stoep gezet wordt probeer ik één keer per week vroeg naar de super te gaan. Na een telefoongesprek met mijn vriendin in Suriname realiseer ik me, dat we het hier op een uitzondering na goed hebben.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie hoopvolle tekst, Judy. Ik ga eens even googelen op haar naam
BeantwoordenVerwijderenJe hoeft niet te googlen, Bettie, de link naar haar blog staat bovenaan in dit blogje.
Verwijderen