de planeten

De Melkweg, foto afkomstig van Quest

Ik heb zo'n apparaat - destijds verstrekt door mijn aanbieder van tv, internet en telefoon - waarmee ik ook kan opnemen. Je moet het wel binnen een jaar bekijken anders gebeuren er rare dingen. En bijna een jaar geleden nam ik de documentaireserie The Planets van de BBC op. Het verhaal van het ontstaan van ons zonnestelsel, verteld door prof. Brian Cox. Tijd om te kijken dus.

Het kan zijn dat dit je helemaal niet interesseert. Sla dit blogje dan maar over..... Even goede vrienden.

Maar ik heb ervan genoten. Wat een prachtige serie was het. De beelden alleen al. Animaties uiteraard. Want er stond geen cameraatje zoveel miljard jaar geleden in het heelal. Maar ook prachtige natuuropnames van onze aarde. 

Wat een rommeltje was het toen in het heelal. Brokstukken botsten tegen elkaar en vormden de Zon en de planeten. Wat een wonder dat daartussen onze aarde is ontstaan. En dat daar precies de goede omstandigheden ontstonden voor leven. 

Ik leerde dat er ooit vloeibaar water is geweest op Venus en Mars. En dat daar dus gelijkwaardige omstandigheden waren als op onze aarde. Totdat dat veranderde. 

Ik leerde dat er iets mis ging op het moment dat Mars ontstond. De reuzenplaneet Jupiter gooide roet in het eten, waardoor Mars maar een piepklein planeetje werd. Maar een tiende van de grootte van de aarde. 

Ik leerde dat er een gordel van planetoïden ronddraait tussen Mars en Jupiter. Kleine planeetjes, niet meer dan brokstukken. Die ooit de potentie hadden een grotere planeet te vormen. De grotere planetoïden kregen namen, de kleinere nummers.

Je weet misschien dat ik geïnteresseerd ben in astrologie. Heel wat anders dan astronomie. Maar ik herkende de namen van een aantal van die planetoïden. Er is een tak in de astrologie die zich ook met die dwergplaneten bezig houdt: Juno, Vesta, Ceres en Pallas, en nog veel meer. Ikzelf heb genoeg aan de grotere planeten, dat is al ingewikkeld genoeg. Maar ik leerde waar ze zich bevinden in ons zonnestelsel. Namelijk in die gordel tussen Mars en Jupiter.

Ik leerde hoe we steeds meer weten over de samenstelling van onze planeten. We stuurden er ruimtesondes naar toe.

Ik leerde over de ruimtesonde naar de verste planeet in ons zonnestelsel Pluto, genaamd New Horizons. Hij werd gelanceerd in 2006 en vloog voor het grootste deel in 'hibernation mode' - in winterslaap - om de levensduur van de apparatuur te verlengen. Pas in 2014 werd hij uit zijn winterslaap gehaald toen Pluto in beeld kwam. 

In de tussentijd was er op aarde controverse onststaan over de status van Pluto. Pluto degradeerde van planeet naar planetoïde. Er bevinden zich daar meer planetoïden in wat de Kuipergordel wordt genoemd. Sommigen groter dan Pluto. Dus helaas, exit Pluto als de negende planeet. Maar toch een heel interessant hemellichaam waarop zich waarschijnlijk onder de oppervlakte een oceaan van vloeibaar water bevindt. Ondanks de grote afstand van de Zon. En dat daar heel goed leven mogelijk is. Niet te geloven toch.

Nou ja, ik leerde nog veel meer en was mateloos gefascineerd. 

Er loopt een nieuwe serie nu op de BBC: Brian Cox's Adventures in Space and Time. Nog niet gekeken, wel opgenomen.

Pluto gezien door New Horizons, foto afkomstig van New Scientist