hoe het een tot het ander leidt

Een hele tijd geleden vond ik deze foto bij Ariad.ne at Ho.me. Lingeriehoesjes heten ze. Franse brocante. En bij mij in de kast lag ook zo'n ding. Niks Frans, gewoon uit Nederlands-Indië. Maar wel van zijde. Met een Chinese print.....

Ik ben weer aan het opruimen. Volgende week komt de klussenman van een hangkast een legkast maken. Dan kan ik dingen weer wat overzichtelijker opbergen. En ik vond dus weer iets. Iets dat van mijn oma was. Dit ding. Mijn oma, die wij Granny noemden, had er zakdoekjes in. En ik ook. 

Ongehinderd door enig historisch besef en respect, heb ik hem tig jaar geleden gerepareerd. Want hij lag in rafels en had ongeveer de kleur van de bovenste op de stapel. Ik deed hem in de was, verving de vulling door synthetisch materiaal, naaide hem weer in elkaar en voorzag hem van felroze nieuwe linten. 

De vondst van dit ding leidde tot vele herinneringen. Mijn oma was lerares handwerken.  Ik schreef al eens eerder over haar naaispulletjes. Granny schreef haar memoires met de hand in een schrift. En wij, kinderen en kleinkinderen, kregen allemaal een kopie. Er staan prachtige verhalen in, een schat aan informatie. Maar ze liet alle minder leuke dingen weg. Jammer genoeg, want die waren ongetwijfeld reuze interessant geweest. Die verhalen vormden later een mooie uitleg bij de vele oude fotoalbums die ik na het overlijden van mijn moeder erfde. Ik gebruikte foto's en memoires voor een besloten familieblog, dat later de basis vormde voor een boek. Ook daar schreef ik eerder over. 

Een stukje uit Granny's memoires:

Toen ik terugging naar Indië (*) had ik het plan om met mijn handwerk- en kantklosacte iets te doen om daarmee mijn brood te verdienen. Ik had een aantal kantkloskussens, garens en stoffen ingeslagen, die met elkaar een klein winkeltje zouden vullen. De kans kwam, toen ik op Padang bij de Roemer Visschervereniging kon komen, die daar begonnen was in een ouderwets Indisch huis van hout opgetrokken met een atap dak en waarin ik een ruime kamer kreeg, waar ik op rekken al mijn materiaal opgestapeld had en met de verkoop begon zonder enig zakelijk inzicht en alles veel te goedkoop aan de man bracht. Ik gaf les in enkele tehuizen en o.a. slöjd (* een onderwijsmethode gebaseerd op handenarbeid) in een lokaal van een school.

Ik begon op 1 October 1912 en op 5 November kwam een end aan alles door een aangestoken brand, die het hele huis in de as legde, en van mij alleen mijn trapnaaimachine gered werd. Dit alles gebeurde op een avond dat er in de soos een toneeluitvoering werd gegeven door de plaatselijke toneelvereniging met bal na. Om 12 uur werd brandalarm geslagen op de tong-tong en stroomde de soos leeg om naar de brand te kijken. Ik liep ook in een clubje jonge mensen, niets vermoedende, totdat wij aan het end van de Belantoeng aangekomen, de puinhoop van het Roemer Visscherhuis zagen. Ik kon niets voelen van paniek, alleen een leeg gevoel en liet me willoos meenemen door degene die later mijn man zou worden. Hij bracht mij onder bij een bevriende familie voor de nacht. 

(*) Toevoeging van mij: Dat was in 1912, toen ze haar opleiding in Nederland had voltooid.

En zo leidde die brand tot de ontmoeting tussen mijn oma Mien en opa Bram. De opa die ik nooit gekend heb helaas. Een jaar later trouwden ze op 5 augustus 1913. Hij 37, zij 22 jaar oud. 

En zo leidde mijn opruimen tot dit verhaal.