de mensen zijn het leukste

Ik zet nu wel een foto van de IJssel bovenaan, maar het leukste van mijn wandelingen zijn vaak de mensen die ik tegenkom. Die zet ik alleen niet op de foto natuurlijk. Het zijn van die kleine anonieme gesprekjes. En dat gaat heel makkelijk met zulk heerlijk weer. Even die verbinding met een ander mens. Leuk vind ik dat. 

Ik liep hier vanmorgen, langs die bankjes..... Er zat een meneer te genieten van water, zon en een lekker windje. Klein gesprekje, kleine uitwisseling. Ik zit daar zelf ook wel eens, vooral als ik even het water nodig heb om de rust binnenin weer te vinden. En zo had ik jaren geleden een gesprek met Jan uit Stadskanaal. Het is niks geworden, maar het had zomaar gekund. 

Laatst zat ik weer op het muurtje bij die boom, die rode beuk in de tuin van de Proosdij. Ik schreef er een paar keer over. Er kwam een jongeman uit één van de tuinen daar, en ik vroeg: Woon je daar in een pand vlakbij? Sterker nog, zei hij, ik woon in de Proosdij. In een woongroep. Wat een voorrecht om daar in het oudste huis van Nederland te mogen wonen. Zomaar op een kamer in een woongroep. Geweldig! Ik was bijna jaloers.

Op de terugweg vanmorgen liep ik door de Lange Bisschopsstraat terug. In de verte doemde de Hem.a op. En o ja, daar mogen we weer in het restaurant. Dat vroeg om een kop koffie. Het laatst zat ik daar in oktober vorig jaar. En toen was het al niet meer leuk. Stil ook. 

Nu ook nog stil. Maandagmorgen, wat wil je. Maar een soort van feestje. Iedereen blij. Het vertrouwde gezicht van de mevrouw die mijn kopje koffie inschonk. Een praatje over hoe zij de tijd had doorgebracht in de afgelopen maanden. En die mevrouw daar in de hoek, die er vroeger ook altijd zat met haar laptop, wat leuk om haar weer terug te zien! 

Ik had leuke gesprekjes vanmorgen.