Pagina's

30 juni 2021

hoe het een tot het ander leidt



Een hele tijd geleden vond ik deze foto bij Ariad.ne at Ho.me. Lingeriehoesjes heten ze. Franse brocante. En bij mij in de kast lag ook zo'n ding. Niks Frans, gewoon uit Nederlands-Indië. Maar wel van zijde. Met een Chinese print.....

Ik ben weer aan het opruimen. Volgende week komt de klussenman van een hangkast een legkast maken. Dan kan ik dingen weer wat overzichtelijker opbergen. En ik vond dus weer iets. Iets dat van mijn oma was. Dit ding. Mijn oma, die wij Granny noemden, had er zakdoekjes in. En ik ook. 

Ongehinderd door enig historisch besef en respect, heb ik hem tig jaar geleden gerepareerd. Want hij lag in rafels en had ongeveer de kleur van de bovenste op de stapel. Ik deed hem in de was, verving de vulling door synthetisch materiaal, naaide hem weer in elkaar en voorzag hem van felroze nieuwe linten. 




De vondst van dit ding leidde tot vele herinneringen. Mijn oma was lerares handwerken.  Ik schreef al eens eerder over haar naaispulletjes. Granny schreef haar memoires met de hand in een schrift. En wij, kinderen en kleinkinderen, kregen allemaal een kopie. Er staan prachtige verhalen in, een schat aan informatie. Maar ze liet alle minder leuke dingen weg. Jammer genoeg, want die waren ongetwijfeld reuze interessant geweest. Die verhalen vormden later een mooie uitleg bij de vele oude fotoalbums die ik na het overlijden van mijn moeder erfde. Ik gebruikte foto's en memoires voor een besloten familieblog, dat later de basis vormde voor een boek. Ook daar schreef ik eerder over




Een stukje uit Granny's memoires:

Toen ik terugging naar Indië (*) had ik het plan om met mijn handwerk- en kantklosacte iets te doen om daarmee mijn brood te verdienen. Ik had een aantal kantkloskussens, garens en stoffen ingeslagen, die met elkaar een klein winkeltje zouden vullen. De kans kwam, toen ik op Padang bij de Roemer Visschervereniging kon komen, die daar begonnen was in een ouderwets Indisch huis van hout opgetrokken met een atap dak en waarin ik een ruime kamer kreeg, waar ik op rekken al mijn materiaal opgestapeld had en met de verkoop begon zonder enig zakelijk inzicht en alles veel te goedkoop aan de man bracht. Ik gaf les in enkele tehuizen en o.a. slöjd (* een onderwijsmethode gebaseerd op handenarbeid) in een lokaal van een school.

Ik begon op 1 October 1912 en op 5 November kwam een end aan alles door een aangestoken brand, die het hele huis in de as legde, en van mij alleen mijn trapnaaimachine gered werd. Dit alles gebeurde op een avond dat er in de soos een toneeluitvoering werd gegeven door de plaatselijke toneelvereniging met bal na. Om 12 uur werd brandalarm geslagen op de tong-tong en stroomde de soos leeg om naar de brand te kijken. Ik liep ook in een clubje jonge mensen, niets vermoedende, totdat wij aan het end van de Belantoeng aangekomen, de puinhoop van het Roemer Visscherhuis zagen. Ik kon niets voelen van paniek, alleen een leeg gevoel en liet me willoos meenemen door degene die later mijn man zou worden. Hij bracht mij onder bij een bevriende familie voor de nacht. 

(*) Toevoeging van mij: Dat was in 1912, toen ze haar opleiding in Nederland had voltooid.



En zo leidde die brand tot de ontmoeting tussen mijn oma Mien en opa Bram. De opa die ik nooit gekend heb helaas. Een jaar later trouwden ze op 5 augustus 1913. Hij 37, zij 22 jaar oud. 
En zo leidde mijn opruimen tot dit verhaal.


18 opmerkingen:

  1. Wat een mooi verhaal. Wat leuk dat je oma haar memoires voor jullie opschreef. En wat mooi dat je dat tasje nog hebt. Heel bijzonder allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die memoires zijn zo waardevol, Mieke! Ook al ken je de verhalen misschien, je vergeet een hoop. Ik weet van de familie van mijn moeder veel, ook stambomen. Van mijn vaders familie weet ik vrijwel niets. En dat blijft jammer.

      Verwijderen
  2. Wat een mooie herinnering, en een prachtige foto van hun samen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat fantastisch dat jouw oma haar memoires schreef en wat een prachtige foto van het bruidspaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geweldig, die geschreven herinneringen die an weer allerlei vragen oproepen. Het Roemer Visscherhuis? Een kantklosakte? Waren ze gelukkig ondanks dat grote leeftijdsverschil?
    En jij Judy? Laat je ook herinneringen achter?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, akte om kantklossen te onderwijzen, toch? Ze hadden niet zo lang samen, mijn opa overleed op 50jarige leeftijd na behandeling in een ziekenhuis in Amsterdam. Hartverscheurende brieven schreef hij. Over de Roemer Visscher Vereeniging heb ik meer info gevonden. Wordt vervolgd.
      En jij Bettie? Ik heb geen kleinkinderen, jij wel!

      Verwijderen
    2. Ik had mijn moeder ooit een boek gegeven waarin ze allerlei zaken over haar jeugd en leven had kunnen invullen. Dat heeft ze nooit gedaan. Dus toen heb ik het maar over me zelf ingevuld. Dus dat is er in ieder geval.

      Verwijderen
    3. Jammer dat je moeder het niet invulde. Maar jij wel gelukkig.

      Verwijderen
  5. Grappig hoe een foto in een blad kan leiden tot een héél persoonlijk log hier op je blog.. en van die oude trouwfoto's vind ik altijd geweldig om te zien! :-)
    Zo leuk, dat je die memoires van je oma hebt..!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die memoires van haar zijn zo waardevol, mizzD. En al die fotoalbums, ik heb er veel gedigitaliseerd om te kunnen delen met de familie.

      Verwijderen
    2. Ze had dan ook nog es vast véél om over te schrijven..!
      Foto's hebben wij gelukkig ook veel van de familie.

      Verwijderen
  6. Dat verhaal alleen al zou een boek kunnen vullen

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooi, liefdevol blog! Wat een schat, zowel de memoires als de foto's. Prachtig. Van mijn vader heb ik al zijn reisdagboekjes nog (inmiddels deels verwerkt in mijn blog). Zo waardevol!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ach wat leuk dat je die boekjes van je vader nog hebt. Ik zal eens kijken op je blog!

      Verwijderen
  8. Een heel mooi verhaal en wat een mooie foto van ze. Altijd leuk en waardevol om memoires van je families te hebben.

    Ik kwam nadat ik een levensboek had gemaakt voor mijn erachter dat er een hele tak van haar familie op Ameland en Schiermonnikoog woonde en misschien nog steeds wonen. Wat ik ook niet wist dat haar vader een van een tweeling was.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ach een levensboek voor je moeder, wat goed dat je dat gemaakt hebt. Wat een ontdekkingen deed je over je familie van moeders kant. Wat goed is dat toch, dat die verhalen in leven worden gehouden!

      Verwijderen
  9. Ik heb die site met "hoe je een boek kunt maken" vastgezet. Ga het eens op mijn gemak bekijken. Heel leuk lijkt me dat. Ik maakte al wel eens fotoboeken. Ga eens kijken wat deze sites te bieden hebben. Wat mooi dat "ding" van je oma. Wat een mooi verhaal erachter.

    BeantwoordenVerwijderen

Reacties... hartstikke welkom!
Ze worden gemodereerd om spam te voorkomen.