lang geleden

Zicht op Amerongen

Lang geleden op 3 augustus precies, verhuisden wij, mijn zoon en ik, van Amerongen naar Zeist. Grappig is dat, dat ik de datum nog precies weet.....

Als je van het pontje over de Nederrijn af komt, zie je Amerongen in de verte liggen, aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug. Ik heb altijd van dat beeld gehouden.

Wij waren in Amerongen terecht gekomen door het werk van mijn man, en we zijn daar gescheiden. Ik heb, ondanks dat, leuke herinneringen aan mijn tijd in Amerongen. Vier jaar woonden we daar.
Wij woonden niet in het oude gedeelte, maar 'op de berg' in een nieuwbouwwoninkje. Met een tuintje formaat postzegel. Maar precies genoeg voor ons. Zomers met een opblaasbadje en een parasol in de tuin, en ongeveer alle kinders van de buurt in onze tuin. En 's winters schaatsen op de slotgracht van het kasteel.

Utrechtse Heuvelrug.
Amerongen ligt in het gedeelte rechtsonder.

We woonden aan de rand van het dorp. Als je de straat uitwandelde, liep je via het maisveld van de boer het Amerongse bos in. Wat liggen daar een hoop stapjes van ons! Bramen en bosbessen zoeken. Ik vond er ook grote stenen, nog net niet formaat kei, die in de loop der jaren met me mee zijn verhuisd als sierstenen. 

Amerongse Bos

De sfeer in Amerongen is gemoedelijk. Je wordt door iedereen gegroet op straat. Dat vond ik als stedeling uit het Westen wel even vreemd. Maar het went gauw en ik heb het altijd als uitermate vriendelijk ervaren. Maar je blijft wel 'import'.

Mijn zoon werd vier en ging naar de basisschool. En als ik aan de toekomst dacht, vond ik dat we toch naar een grotere plaats moesten verhuizen. Meer keus in scholen en mogelijkheden voor mijn zoon. Het werd Zeist. Via woningruil.

Er was nog geen internet. En niemand had nog een computer thuis. Het was in de tijd dat je met woningruil ook de huur en het contract van elkaar overnam. Dat is tegenwoordig niet meer zo. Nu mag de verhuurder de huur meteen verhogen. 

Op het stadhuis van Zeist hing een prikbord met woningruiladvertenties. Ik ging daar geregeld kijken. Ik vond een woning die me wel wat leek, maar die mensen wilden niet naar Amerongen. En toen ik na lange tijd eindelijk mensen had gevonden die naar Amerongen wilden, wilden die niet in mijn huis. Uiteindelijk heb ik toen de gemeente Amerongen gebeld of zij niet een woning voor deze mensen hadden, en ze zeiden: ja! En zo kwam, via een ingewikkelde ruil waar vier woningen bij betrokken waren, onze verhuizing tot stand. Op 3 augustus.

Kasteel Amerongen

N.B. Foto's afkomstig van internet.