doe maar duur

Daar was hij weer, 'monsieur Albert' met mijn boodschappen voor een hele week. Hij doet dat nu al een maand en het voelt als een decadente luxe. En ja, mijn arm en schouders zijn hem enorm dankbaar. Maar er is een hardnekkig stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: kan dit niet goedkoper? is dit soort decadentie wel nodig? kun je de extra kosten niet beter besteden?

Daar zat een schuldgevoel achter verborgen. Een heel diep verborgen schuldgevoel. Zomaar door 'monsieur Albert' naar de oppervlakte geduwd. Ik noem hem zo omdat hij voor mij het summum van luxe vertegenwoordigt. Wat voor een ander een dure parfum is of een andere geheel overbodige uitgave, is 'monsieur Albert' voor mij. Een extravaganza. 

Ik weet precies waar dat schuldgevoel vandaan komt. 

Het komt van jarenlang elk dubbeltje hebben moeten omdraaien. Soms aan het eind van je geld nog een stuk maand overhouden. En die laatste dagen leven op een stokbrood van 85 cent en een pot pindakaas. Gelukkig is dat niet vaak gebeurd, maar toch. Er zit ook een goede kant aan. Je wordt inventief. En hoeveel heeft een mens écht nodig. Met minder kun je ook gelukkig zijn, echt waar. Geluk zit niet in spullen.

Maar de keerzijde van die omgedraaide dubbeltjes is dat knagende schuldgevoel bij elke niet noodzakelijke uitgave. Ik noem het armoede-denken. En dat heb je niet zomaar uit je systeem. Maar nu het eenmaal aan de oppervlakte is gekomen kan ik tegen dat hardnekkige stemmetje zeggen: het is geen luxe, het is goed voor mezelf zorgen. 

Want ik heb het verdiend!