het verhaal van de zwarte meesjes

Kijk, daar zitten ze, vijf zwarte meesjes tegelijk. Foto juli 2014.

Bij mijn vorige huis hing de sering vol met vetbollen, voedercontainers en pindasnoeren voor de vogels. Uren kijkplezier. Dus toen ik hier in 2013 kwam wonen wilde ik ook vogels op mijn balkon. Ik vond een - al bestaand - gat met plug in het beton, draaide daar een haak in en hing er vetbollen en netjes met zaden aan. Groot succes.

Toen kocht ik een superdeluxe voedercontainer. En er kwam hoog bezoek: mussen, groenlingen. In groten getale tegelijk, hartstikke leuk. Maar op een dag..... boem. De hele container was naar beneden gevallen. Te zwaar. Het ding zelf had al een aardig gewicht, maar met ook nog een vracht vogels erop hield de plug het niet meer. Ik heb het niet zien gebeuren maar ze zullen flink zijn geschrokken, de vogels. Wat nu?

Ik kocht - voorlopig dacht ik - een kleinere voedercontainer. En die hangt er nog steeds, al jaren inmiddels. Want toen kwamen de zwarte meesjes. Ik had het eerst nog niet in de gaten. Ik zag ze aan voor koolmezen. Maar dan een beetje gedegenereerde stadse exemplaren. Alsof ze door een roetwolk gevlogen waren. Een beetje groezelig. Kleiner ook. Ik weet niet meer wanneer ik erachter kwam dat het een aparte soort is. 

Er komen geen andere mezen. En ik vermoed dat dat komt omdat de spijlen dicht op elkaar staan. Te dicht op elkaar voor grotere mezen om er tussen te passen. 

En de duif kan er lekker niet bij.

Elk voorjaar en zomer geniet ik van ze. Ik hoor ze al als ik in bed lig 's morgens vroeg. Ik herken hun roep. De hele winter was het stil op mijn balkon. Met de stormen haalde ik de container binnen. Misschien kwam het daardoor. 

Maar vorige week hoorde ik het bekende geluid weer. Hoera! Eentje! Ondanks of dankzij de sneeuw? Het is een mannetje, zo te zien. En de rest zal vast ook wel weer terugkomen. Ik heb ze gemist.

Zwarte mees - Vogelbescherming.

De 9 Nederlandse mezen.

De witte strepen zijn vallende sneeuwvlokken.