wat mag weg en wat mag blijven?

Ik vertelde al eerder dat ik aan het opruimen ben. En het opruim-virus verspreidt zich exponentieel, om maar even in virus-taal te blijven. In mijn schilderkamertje heb ik weer overzicht. Ik heb een grote stapel schilderijen uitgezocht en in categorieën verdeeld: wat kan weg, wat mag blijven, en een paar categorieën daartussenin. 

Ook mijn schilderblog heb ik onder handen genomen. Ik schoonde daar de boel wat op. Vandaar mijn tip over hoe je blogjes kunt terugvinden waar ik gisteren over blogde. 

Opruimen is een langzaam proces. Alles moet langs de emotionele meetlat. Allerlei herinneringen uit vorige levens komen langs. En soms duurt het even voordat je een besluit kunt nemen: houden of wegdoen? 

Hierboven zie je twee soepkommen. Het is Engels aardewerk: creamware. Ze waren van mijn ouders. En ze stonden bij mij te verstoffen achterin de servieskast. Ik herinner me hoe mijn moeder een kop soep aan mijn vader aanreikte. Zo'n vier uur kopje soep. Ik moet heel klein geweest zijn, het was nog in ons eerste huis. Knus. Een kolenkachel hadden we. Waar wel eens wasgoed voor stond te drogen op zo'n inklapbaar rekje. De kommen mogen blijven.

Mijn serviesgoed is een samengeraapt zootje. Een gemengd huwelijk van overblijfselen van twee serviezen. Op een dag in december had ik een grote schaal nodig, voor oliebollen. Ik liep even langs de kringloopwinkel niet ver van mij vandaan. En daar vond ik de perfecte schaal. Die grote onderste. Maar eigenlijk viel ik voor die twee kleinere. Van dat 'gevouwen' aardewerk, prachtig vind ik dat. 

Het leuke van opruimen is dat er dingen naar boven komen die je was vergeten. Ik gebruik niet dagelijks schalen of schaaltjes. Maar deze mogen blijven. Passen perfect bij de rest van mijn servies. 

En tussen mijn potten in de berging doken ook deze stenen op. Een paar kleinere had ik al eerder in mijn waterbak voor de vogels gelegd. Maar ik had ook nog twee grotere. Ik weet precies waar ze vandaan komen. Uit mijn Amerongse periode.

De eerste vier levensjaren van mijn zoon woonden we in Amerongen. In een driekamerwoninkje met een postzegeltuintje, vlak bij de maisvelden en het bos. Gewoon een kwestie van de straat uitlopen en je zat in het groen. Ik weet nog precies het rondje dat we wandelden. Mijn zoon was nog te klein om zelf te lopen, hij zat in de wandelwagen. Zo eentje met een boodschappenrekje onderop. 

Amerongen ligt op de Utrechtse Heuvelrug, die gevormd is in de ijstijd. Gletsjers stuwden grote stenen voor zich uit, en die bleven dan liggen waar de gletsjer stopte. Je vindt er dan zo nu en dan één op je pad. En dankzij de wandelwagen kon ik ze makkelijk meenemen. Ik heb ze met diverse verhuizingen meeverhuisd. En nu liggen ze op mijn balkon.

Allemaal herinneringen. Mooie.