Pagina's

14 juni 2022

wat mag weg en wat mag blijven?



Ik vertelde al eerder dat ik aan het opruimen ben. En het opruim-virus verspreidt zich exponentieel, om maar even in virus-taal te blijven. In mijn schilderkamertje heb ik weer overzicht. Ik heb een grote stapel schilderijen uitgezocht en in categorieën verdeeld: wat kan weg, wat mag blijven, en een paar categorieën daartussenin. 

Ook mijn schilderblog heb ik onder handen genomen. Ik schoonde daar de boel wat op. Vandaar mijn tip over hoe je blogjes kunt terugvinden waar ik gisteren over blogde. 

Opruimen is een langzaam proces. Alles moet langs de emotionele meetlat. Allerlei herinneringen uit vorige levens komen langs. En soms duurt het even voordat je een besluit kunt nemen: houden of wegdoen? 

Hierboven zie je twee soepkommen. Het is Engels aardewerk: creamware. Ze waren van mijn ouders. En ze stonden bij mij te verstoffen achterin de servieskast. Ik herinner me hoe mijn moeder een kop soep aan mijn vader aanreikte. Zo'n vier uur kopje soep. Ik moet heel klein geweest zijn, het was nog in ons eerste huis. Knus. Een kolenkachel hadden we. Waar wel eens wasgoed voor stond te drogen op zo'n inklapbaar rekje. De kommen mogen blijven.




Mijn serviesgoed is een samengeraapt zootje. Een gemengd huwelijk van overblijfselen van twee serviezen. Op een dag in december had ik een grote schaal nodig, voor oliebollen. Ik liep even langs de kringloopwinkel niet ver van mij vandaan. En daar vond ik de perfecte schaal. Die grote onderste. Maar eigenlijk viel ik voor die twee kleinere. Van dat 'gevouwen' aardewerk, prachtig vind ik dat. 

Het leuke van opruimen is dat er dingen naar boven komen die je was vergeten. Ik gebruik niet dagelijks schalen of schaaltjes. Maar deze mogen blijven. Passen perfect bij de rest van mijn servies. 




En tussen mijn potten in de berging doken ook deze stenen op. Een paar kleinere had ik al eerder in mijn waterbak voor de vogels gelegd. Maar ik had ook nog twee grotere. Ik weet precies waar ze vandaan komen. Uit mijn Amerongse periode.

De eerste vier levensjaren van mijn zoon woonden we in Amerongen. In een driekamerwoninkje met een postzegeltuintje, vlak bij de maisvelden en het bos. Gewoon een kwestie van de straat uitlopen en je zat in het groen. Ik weet nog precies het rondje dat we wandelden. Mijn zoon was nog te klein om zelf te lopen, hij zat in de wandelwagen. Zo eentje met een boodschappenrekje onderop. 

Amerongen ligt op de Utrechtse Heuvelrug, die gevormd is in de ijstijd. Gletsjers stuwden grote stenen voor zich uit, en die bleven dan liggen waar de gletsjer stopte. Je vindt er dan zo nu en dan één op je pad. En dankzij de wandelwagen kon ik ze makkelijk meenemen. Ik heb ze met diverse verhuizingen meeverhuisd. En nu liggen ze op mijn balkon.

Allemaal herinneringen. Mooie.

22 opmerkingen:

  1. Het serviesgoed is prachtig en de herinneringen ook. Leuk om te lezen hoe zorgvuldig je de afwegingen maakt, goed bezig!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat niet allemaal zo 'moeizaam' gelukkig. Sommige dingen zijn gewoon overbodige ballast en kunnen moeiteloos weg.

      Verwijderen
  2. Ja, herinneringen maken wel duidelijk wat je wil bewaren en wat niet

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een mooi proces is het, opruimen. Soms ben je inderdaad ineens klaar met bepaalde ballast, en soms is het goed dierbare herinneringen nog eens in je hoofd en hart voorbij te laten komen, en misschien ook de tastbare herinnering te houden. Ik heb ook iets met stenen ;-) ... dus ik snap dat. Prachtig servies!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gek is dat, hè. Ineens is het tijd om weer een portie op te ruimen. Weer een laag, als het schillen van een ui.

      Verwijderen
  4. Inderdaad, opruimen is een langzaam proces.
    Wij zijn er ook mee bezig.
    Veel herinneringen komen langs....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Niet altijd even leuk, maar het is ook een mooi proces.

      Verwijderen
  5. mooi die herinneringen. Hier is een kringloopwinkel met veel verleden-servies. Ik geniet,maar koop niet meer.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooie herinneringen, ook die van dat boodschappenrekje onderop de wandelwagen. Heerlijk!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zonder dat rekje had ik die stenen niet mee kunnen nemen. :)

      Verwijderen
  7. Ik vind het mooi om te lezen hoe de dingen door je handen gaan, en de herinneringen die ze oproepen. Mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Da's eigenlijk de reden dat ik niet graag iets wegdoe.. al die mooie herinneringen die aan van die simpele dingen kunnen hangen..!
    Ik was trouwens op brugklas-schoolreisje in Amerongen.. Onze Blyscap heette dat boshuis.. óók leuke herinneringen aan. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als je kleiner gaat wonen, moet je wel. Zo veel zat nog in dozen en bakken, en je mist ze ook niet. Vandaar dat de bezem erdoor ging.
      Ons Blyscap komt me bekend voor, maar zou het verder niet meer weten.

      Verwijderen
  9. Leuk om al je herinneringen te lezen. Ik heb dat als ik bij mijn vader in de keukenkasten snuffel. Een gebaksvorkje, een schoteltjes en ineens zit je weer midden in een herinnering.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een mooie kommen laat je zien, ik snap dat je die wilt bewaren. Na onze verhuizing naar een klein appartement heb ik ook veel weggedaan. En soms mis ik iets, maar daar kan ik gelukkig goed mee leven.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Er klopt iets niet. Je bent uit mijn leeslijst verwijderd. En ik geniet zo van jouw blogjes. Gauw herstellen. En nu lezen in het vorige blogje wat je schreef over blogger

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik hoop dat je wat aan die tip over blogger hebt, Elly.

      Verwijderen

Reacties... hartstikke welkom!
Ze worden gemodereerd om spam te voorkomen.