nazomer in de kloostertuin

Er bloeiden hier en daar nog wat hortensia's in de Kloostertuin. Maar eigenlijk voerden groentinten de boventoon. Het blijft toch bijzonder, zo'n verborgen stukje groen in de binnenstad. Waar ik al vaak over heb geblogd, omdat ik er zo graag kom. Het is er altijd stil, op het geluid van de vogels na. Een stuk stadsnatuur, waar ik mijn groene hart kan ophalen. En dat is nog een ding om dankbaar voor te zijn. Zie vorig blogje.

dankbaar

Het was even wat stiller op mijn blog. Want het waren nogal wat emoties waarvan ik moest bekomen. Zie vorig blogje. Maar vandaag besloot ik weer eens een vroege wandeling te maken. Het gaat steeds beter, het lopen, maar ik durf mijn kruk nog niet thuis te laten. Voor je weet maar nooit. Al met al is er veel om dankbaar voor te zijn.

Ik maakte mijn vertrouwde rondje naar de IJssel weer eens. En hou mij maar eens binnen met zo'n mooie blauwe lucht.

drie generaties beren

Op de foto zie je links de beer die net zo oud is als ik - in het midden de drie beertjes van mijn zoon vroeger - en rechts het nieuwe wasbare beertje dat binnenkort naar mijn pasgeboren kleindochter gaat.

Want ja, ze is nu al tien dagen oud, kleindochter L.

melati

Vandaag, ter gelegenheid van de Nationale Indië-herdenking, dragen veel mensen de 'melati'. De Indische jasmijn. 

nostalgisch weerzien

Dat was lang geleden dat ik dit uitzicht over de IJssel zag. Doordat lopen steeds minder pijn doet, lonkte de IJssel al een tijdje. Gisteren besloot ik die wandeling weer eens te wagen. Zondagmorgen vroeg ging ik de deur uit, zoals ik vroeger vaker deed. Het was een nostalgisch weerzien met plekken waar ik lang niet meer was geweest. 

en de andere kant op...

En woensdag liep ik de andere kant op. Langs de singel en het park. Een overdaad aan groen, water, en veel ruimte. Heel wat anders dan de smalle straatjes in de binnenstad waar groen alleen heel dicht tegen de gevel aan past. 

de ene kant op...

Ik was nogal aan de wandel deze week. Wel met een reden: naar de fysio dinsdag en gisteren even naar de apotheek. Maar al met al een teken dat het goed gaat met lopen. Zo keert mijn blog langzamerhand weer terug naar hoe het oorspronkelijk begon: wandelen in de stad en onderweg foto's maken. Heerlijk zonnetje erbij, wat wil een mens nog meer. Deze foto's zijn gemaakt de ene kant op. En volgend blogje dan de andere kant op... precies. 

gewoonte­dieren

Laat ik voor mezelf spreken: ik ben een vreselijk gewoontedier. Ik hou ervan dingen op dezelfde manier op hetzelfde moment te doen. Ik denk omdat dat ik dan niet hoef na te denken elke dag. 

zijn gangetje

De wandeling naar de fysio in de regen nodigde deze keer niet echt uit om foto's te maken. 

Zijn behandeling werpt langzaam vruchten af. Ik heb steeds minder pijn met lopen. Hoe ik aan die pijn gekomen ben, is een beetje een raadsel, maar het staat los van long covid en hij helpt me er vanaf. Gelukkig. Eindelijk. Toch is zo'n bankje onderweg af en toe zeer welkom.