groen lief en leed

Er valt wel weer een en ander te melden van het groene front. 

Niet alles loopt zoals gehoopt. Dat hoort bij het leven, zullen we maar zeggen. Op mijn vensterbank heeft een kaalslag plaatsgevonden. Wat overbleef is monocultuur. Van de planten die overleefden. 

De ellende begon vorig jaar al. Rouwvliegjes. Eerst denk je dat het fruitvliegjes zijn. Maar ze zijn kleiner, het zijn eigenlijk mugjes. Ze leggen eitjes in de potgrond, duizenden. En de minuscule larfjes vreten de wortels aan. Waarschijnlijk zijn ze afkomstig uit de (biologische) potgrond. Vorig jaar overleefden mijn zorgvuldig en met trots opgekweekte avocadoplantjes het niet. Ik schreef er hier over. 

En dit jaar begon ik opnieuw. Met nieuwe potgrond. En met beleid. Eerst maar eens wat jonge scheuten van de graslelie opkweken. Die zijn niet kapot te krijgen, zou je denken. Maar ze kwijnden een beetje, de jonge plantjes. Ze groeiden ook niet echt. En ja hoor, na verloop van tijd zag ik ze weer vliegen: rouwvliegjes. Als je de link volgt, vind je hoe je ze kunt bestrijden. Ik deed het met aaltjes. Ik kocht ze hier. 

Bij de aaltjes kocht ik ook plakstrips, die je bij je plant zet en waarop volwassen vliegjes blijven plakken. Niet te geloven hoeveel er in korte tijd op zaten.

Geen mooi gezicht, maar het hielp, samen met de aaltjes. Plantjes gingen floreren. Eind goed al goed.

Dan het aardbeiplantje dat ik voor mijn verjaardag kreeg.

Die besloot na 3 aardbeien - die overigens heel lekker waren - alleen nog uitlopers te produceren. Geen nood. Dat wordt een balkon vol aardbeiplanten volgend jaar. 

Ik kijk elke dag met gespannen verwachting naar mijn pot vol zelfgezaaid 'wortelloof'. Maar hij doet nog altijd niet wat de verpakking beloofde. Ik dacht hier werkelijk niets aan te kunnen verpesten. Maar tot nu toe geen bloem. Misschien te laat gezaaid? Het is pas begin juli, dus ik heb nog hoop. 

Ik liet jullie in het duister over de naam van de plant. Zal ik het al verklappen? Nee, nog even wachten. Dit hele blogje gaat over hoop. Tuinieren gaat over hoop. Wat zeg ik, de hele natuur gaat over hoop. Die al of niet uitkomt, dat wel. En in dit geval heb ik nog hoop.

Als laatste de lavendel. Die ziet er nogal verfomfaaid uit. En op een vroege ochtend ontdekte ik hoe dat komt. De pot staat namelijk recht onder de voedselcontainer waar de zwarte meesjes zich te goed doen. En ze knoeien. Ze knoeien verschrikkelijk. Links en rechts vliegen stukjes pinda en zaadjes in het rond. Kijk maar in de waterbak. Soms ontkiemen er gemorste zaden in mijn potten. En ook in de lavendel valt wat te halen aan gevallen kruimels. Er wordt druk doorheen gehuppeld en gepikt. Het is ook sluiproute naar de waterbak. Want het blijft linke soep op mijn balkon voor een vogel. Dat mens dat daar woont kan elk moment onverhoeds de keukendeur opendoen. En dat is schrikken. Voor beide partijen.

En dat is dus waarom de lavendel erbij staat als je haar als je 's morgens uit bed komt.