tien jaar deventer

Facebook herinnerde mij er al aan, dat ik een week eerder het huurcontract tekende, maar officieel ben ik vanaf 1 februari 2013 ingezetene van Deventer. En het duurde weer twee à drie weken voordat ik helemaal over was. 

Er komen allerlei herinneringen boven drijven. De niet zo leuke reden waarom ik Zeist na bijna 30 jaar verliet. De eerste twee jaar met een lawaaibuurman waren ook niet zo leuk. Ik had ook aanpassingsmoeilijkheden als westerling in het oosten. En er is een serieus moment geweest waarop ik dacht: ik ga terug. En ik zocht een jaar lang tevergeefs naar een geschikte plek.

Maar ik bleef. Vooral om de mensen. Het leven is hier een tandje langzamer. En vriendelijker. Nog niet zo lang geleden was er een item in het journaal over het feit dat veel mensen uit de Randstad wegtrekken naar het platteland. Een mevrouw die van Bilthoven naar Lochem (geloof ik) verhuisde, vertelde dat ze als ze uit de bus stapte mensen kende. Dat had ze in Bilthoven nooit gehad. 

En dat komt aardig overeen met mijn ervaringen. Ik kèn hier mensen. Niet allemaal close, dat niet. Maar we groeten op straat. En we zwaaien. De enige plaats waar ik meemaakte dat mensen elkaar op straat groeten, was Amerongen. Een dorp waar van oorsprong waarschijnlijk iedereen iedereen kende. En de gewoonte om elkaar te groeten bleef, ook waren het geen bekenden. En hier is misschien de binnenstad van Deventer een soort van dorp, waar je elkaar een beetje kent. 

Toch speelt verhuizen weer door mijn hoofd. Dat kan ook niet anders. Ik wist vanaf het begin dat dit niet de plek zou zijn waar ik eeuwig zou blijven. Er zijn wat hindernissen voor als je ouder wordt in deze flat. Niet dat dat moment nu aangebroken is, dat niet. Maar het speelt toch in mijn achterhoofd.

Ik heb dus besloten weer op zoek te gaan. Serieus op zoek te gaan. En na te denken over: waar wil ik naar toe? Ik sta op twee plekken ingeschreven: de regio Utrecht en de Stedendriehoek, waar Deventer onderdeel van uitmaakt. En ik zie wel wat zich aandient.