ik droom van bloemen

Ik begin eerst met een foto van de bloesemboom voor mijn raam aan de voorkant. Ik zie nog net deze tak, als ik iets omhoog kijk. Vorig jaar snoeiden ze rigoreus de onderste takken eraf. Precies die takken waar ik tegenaan keek. En zo van genoot. Van de bloesem in de lente, maar ook van het groene blad in de zomer en de kersjes in de herfst. Ze verborgen een beetje de overkant. Maar goed. Dit zie ik nog net wél.

Ik woon natuurlijk in de stad..... Een mooie stad. Hoewel mijn straat niet echt mooi is. Veel bebouwing. Dicht op elkaar. Aan de achterkant is mijn uitzicht nog veel erger. Een parkeerplaats en een blinde muur met graffiti. Met het voordeel dat ik me daar vrijwel onbespied waan. Ik had altijd wel een pot bloemen op mijn balkon. Maar door corona ging ik vorig jaar serieus tuinieren in potten. Je weet vast nog wel mijn zeven potten tomatenplanten. En de geranium en de aardbeienplant. 

Dit jaar zie ik een bloemenzee voor me. Ik zaaide lathyrus. En nog meer.

Hieronder zie je een stukje van mijn balkon aan de achterkant. Op het zuidoosten. Met dat uitzicht, dat ik meestal vooral niet op de foto zet. Maar het went, hoor, ik 'zie' het niet meer. Ik droom van bloemen.

Eén helft van mijn balustrade is dicht, de andere helft open. Ik gebruikte die spijlen vorig jaar om de tomatenplanten aan op te binden. Een groene balustrade werd het. En dat moeten dit jaar de lathyrussen doen. Ik kocht dit plantennet van jute online. De mazen hebben toevallig dezelfde maat als de afstand tussen de spijlen. En het vastbinden was doodsimpel.

Maar nu het zaaien. 

Ik zaaide de lathyrus voor. In wc rollen. Of dat nu zo'n goed idee was, hmm. Het bleef sowieso moeilijk om de opgekomen scheuten over te planten. Ik vond ze nogal ielig. Misschien komt dat omdat ze binnen stonden in de warmte, of misschien hoort het zo, ik weet het niet. Kijk maar hieronder. Dat was begin april. 

Ze stonden vrij lang binnen, op de warme keukenvloer. Want toen kwam er nachtvorst, en dat wil je die prille jonge scheuten niet aandoen. Toch heb ik ze op een gegeven moment buiten gezet. Tegen de gevel, zodat ze daar nog wat warmte van kregen. Op mijn balkon heeft het - één hoog - ook niet gevroren. Het bleef boven nul, zo'n graad of tien. Maar ik keek naar ze met een bezorgd hart. 

En dit zijn ze nu.

Ik vind ze nog steeds ielig. Maar ze groeien wel. We zullen zien.

Tijd voor een backup-plan. En dit is het .....

..... Oost-Indische Kers. In twee weken tijd groeiden ze al uit tot flinke scheuten. Daar is niets ielig aan. Dat worden stevige jongens. Hoop ik. Vrees ik ook een beetje. De bloemen kun je eten. Lekker hoor, in de sla. Het zijn biologische zaden in biologische grond, dus dat durf ik wel aan. Net als de tomaten vorig jaar. 

Kijk hieronder, dit moet het worden. Foto van Wikipedia. Als het allemaal goed gaat tenminste. Misschien vloeken ze wel vreselijk met de zachte pasteltinten van de lathyrus. Hoewel, vloeken? Het is toch allemaal natuur.

Intussen beginnen de 'moestuintjes' ook op te komen. Andijvie, spitskool, komkommer, cosmea. En ook een zonnebloem. Waar moet ik die straks laten? Misschien groeit het hier wel helemaal dicht. Als het kasteel van Doornroosje. 

Ik kan nog veel meer vertellen, maar dat is voor een volgende keer.