hersenmist

Ik wou wat schrijven over 'brainfog'. Hersenmist.

Maar poeh, dat riep ook wel meteen een paar goed begraven emoties op. Ik leef er al heel lang mee, door mijn ME. En na corona heb ik toch weer een stukje moeten inleveren. Door erover te willen schrijven, besef ik hoe lang ik er al mee leef. Wat best verdrietig is. Maar ook realiseer ik me dat ik allerlei manieren heb ontwikkeld om ermee om te gaan. Foefjes en ezelsbruggetjes. En heel veel lijstjes.

De truc is om niet te veel gedoe tegelijk in en aan je hoofd te hebben. Schrijven helpt me, ik houd (online) een dagboek bij, wat me helpt de hoofd- en de bijzaken van elkaar te scheiden.

Maar eerst over de foto's bij dit blogbericht.

Dit is een lichtobject dat in de entreehal van het Geert Groote Huis hangt. 

Het draait en laat steeds veranderende woorden zien in gekleurd licht. Het zijn de zeven hoofdzonden.

Wat zijn de 7 hoofdzonden?

Hoogmoed-Nederigheid. Deze ondeugd wordt ook aangeduid als trots, ijdelheid en arrogantie. 

Hebzucht-Gulheid. Hebzucht kennen we ook als gierigheid.

Afgunst-Naastenliefde.

Woede-Zachtmoedigheid. 

Onkuisheid-Kuisheid. 

Gulzigheid-Matigheid. 

Traagheid-IJver.

Ik weet niet helemaal zeker of ze allemaal in dit object staan. Want ze waren moeilijk te fotograferen door de glazen gevel heen. Ik vond de vaagheid van de foto's goed passen bij dit onderwerp.

Lichtkunstenaar Herman Kuijer.  

 

Het meeste last van de hersenmist heb ik met lezen. 

Ooit las ik boeken. Hoewel ik nooit een vlugge lezer ben geweest, was ik lid van de bibliotheek en las vooral in bed. Waar het precies fout ging kan ik me niet meer exact herinneren. Het ging geleidelijk. Heel vaak vond ik een boek te ingewikkeld, te langdradig. Of te verwarrend als het bijvoorbeeld geen chronologische volgorde aanhoudt. 

Het zit 'm vaak in te veel bijzinnen of te bloemrijke taal. Ik moet moeite doen om de essentie eruit te halen. Dat kost inspanning. Ik heb het ook wel met films, waarin de hoofdpersonen op elkaar lijken. Ken je dat? Dan weet ik niet meer of het de buurman of de achterneef was, want het zijn dezelfde types.

Op een gegeven moment ben ik Engelse boeken gaan lezen. Dat heb ik heel lang gedaan. De Engelse taal zit grammaticaal veel logischer in elkaar. Ik vind dat veel makkelijker tot me te nemen. Geen voltooid deelwoorden die helemaal aan het eind van de zin staan, na alle andere informatie, zoals in het Nederlands. Duits is nog erger. Maar ook non-fictie vind ik makkelijker leesbaar. Ik denk omdat daarbij een logische opbouw nodig is om iets uit te leggen.

Behalve lezen, moet je me ook niet lastig vallen met te veel verschillende dingen tegelijk. Dan krijg ik een soort kortsluiting in mijn hoofd. Overloaded. Daar helpt dat dagboek me heel goed mee.

Maar ik heb één groot voordeel: ik heb een heel goed geheugen. Wel maak ik voor ongeveer alles lijstjes. Mijn bureau ligt er vol mee. Als het heb opgeschreven zit het ook in mijn geheugen. En heb ik dat boodschappenlijstje of to-do-lijstje helemaal niet meer nodig. Ik verbaas mezelf ook vaak hoeveel antwoorden ik bij tv quizzen weet. Dat komt dan toch maar uit de krochten van mijn brein naar boven.

Maar lezen, ja dat is jammer. Misschien moet ik dat toch weer gaan doen.